De reis

En daar zit ik dan, drie uur 's nachts in Vegas en klaar wakker. Lang leve de jetlag!

Het valt niet mee zo'n hele dag reizen. Het begon niet al te best, toen we op station Mariahoeve net de trein misten. Maar gelukkig reden er genoeg treinen, waardoor we (uiteindelijk met een overstap in Leiden) toch nog ruim op tijd op Schiphol aankwamen. Daar stond inmiddels de langste rij voor een incheckbalie die ik ooit gezien heb. Tegen de tijd dat we ingecheckt waren, konden we (na wat snelle taxfree inkopen) direct door naar de gate, waar zich inmiddels ook een fijne rij had gevormd. Vanwege de drukte op Schiphol hadden we een half uur vertraging, die we uiteindelijk tijdens de vlucht weer in hebben gelopen.

Na 8.17 uur vliegen, arriveerden we uiteindelijk rond het middaguur lokale tijd in Chicago. Daar hadden we anderhalf uur de tijd om de volgende vlucht te halen, maar aangezien ook hier overal rijen stonden (we kregen al een beetje een pretpark gevoel met al die "lanes" waar iedereen op zijn beurt moest wachten) werd het uiteindelijk nog stressen om de volgende vlucht te halen.

Deze tussenvlucht werd uitgevoerd door Ted, een onderdeel van United Airlines. Ik vermoed dat Ted te vergelijken is met Easyjet bij ons, want het doel van de vlucht was, zo goedkoop mogelijk van punt A naar B komen. Dus kleine stoelen, geen eten (je kon een snackpack voor 5 dollar kopen) en met geluk kwam er eens een flight attendent langs met een miniglaasje drinken. Deze bijna vier uur durende vlucht voelde voor mijn gevoel langer dan de eerste vlucht. Helemaal omdat ik ontzettend ongemakkelijk zat. Michèl zat links naast me aan het raam en rechts naast mij zat een man die de eerste 5 minuten van de vlucht niets anders heeft gedaan, dan schietgebedjes maken en kruisjes slaan. Uiteindelijk vond hij het na een tijdje genoeg en besloot heerlijk in slaap te vallen en de gehele vlucht naast mij te snurken. Zo heb ik dus zelf geen oog dicht gedaan en lijdzaam de minuten af zitten tellen tot we er uiteindelijk waren.

Vlak voor het einde van de vlucht hebben we van een schitterend uitzicht kunnen genieten, dus dat belooft veel moois voor de rondreis over een paar dagen. Michèl heeft vanuit het vliegtuig zelfs de Hoover Dam kunnen zien, dus die is al afgestreept van het lijstje met "points to see".

Na de koffers gehaald te hebben (hoera, alles was overgekomen!) hebben we de taxi richting Downtown Vegas genomen voor onze eerste vier overnachtingen in The Golden Nugget.

Het inchecken ging voorspoedig (via de VIP check-in, je betaalt wat, maar dan krijg je ook wat) en we konden al snel onze Gold Club Room op de 17e verdieping gaan opzoeken, alwaar zich een complimentary bottle of water bevond. Wat een heerlijke kamer. Superbed, grote tv, zitgedeelte en een prima uitgeruste badkamer. Ik wilde gelijk het bed induiken om flink wat uurtjes slaap te pakken, maar volgens Michèl was dat niet goed en moesten we (tegen de jetlag) toch minimaal proberen om tot 21.00 uur lokale tijd op te blijven. En dat terwijl we er al dik 21 uur zonder slaap op hadden zitten.

Met enige tegenzin heb ik me uiteindelijk laten overhalen en zijn we, via diverse slots ;), uiteindelijk bij Subs terecht gekomen om een belegd broodje te eten.

Downtown heeft op mij nog geen verpletterende indruk gemaakt. Misschien ook wel omdat we twee jaar geleden op de Strip zijn geweest en Downtown in een schril contrast staat met wat we daar gezien hebben. Het nachtlicht hier kan echter niet overtroffen worden. Alle lichtjes zorgen voor een nog groter kermisgevoel dan op de Stip. De gemiddelde Westlander zou hier jaloers zijn op de hoeveelheid licht. Hoe dan ook, laat ik niet op de zaken vooruit lopen, vandaag eerst maar de "omgeving" wat beter gaan verkennen om een uiteindelijk oordeel te kunnen vellen.

Inmiddels is Michèl ook wakker en hij loopt als een ware fotograaf door de kamer om allerlei kiekjes te schieten. Zojuist zie ik hem met de dressboy voorbij schuiven, die hij vermoedelijk gaat gebruiken als statief om een nachtfoto te kunnen maken van ons uitzicht hier. Van slapen zal dus niet veel meer gaan komen nu. Gelukkig zijn we in "The City that never sleeps" en kunnen we ons ook midden in de nacht hier prima vermaken. Dalijk maar eens de koffers open gaan maken, een douche nemen en op ontdekking uitgaan. Ik heb de hash browns gemist en ga dan ook voor een heerlijk Amerikaans ontbijtje.

Tot later vandaag!