Dag 9 - Offroad rijden

Vanmorgen vroeg weer vertrokken. Eerst maar even een ontbijtje genomen bij dezelfde tent als gister. Gister was het al niet best, maar vandaag was het nog veel slechter. Ik bestelde een thee, maar kreeg deze niet. Het eten werd voor ons neergegooid als een bak voer en stond ook nog eens bij de verkeerde persoon. Daarnaast was de bediende duidelijk niet op haar charmanst vandaag. Alhoewel ze dit gister ook al niet was. Kortom de standaard tip die in Amerika normaal is, vonden we toch wat teveel van het goede en dit hebben we dan ook maar niet gedaan.

Met een volle buik, kleine ontbijtjes bestaan niet hierzo, zijn we toen naar Arches National Park gereden. Dit park staat bekend om zijn, wat verrassend, rotsen met gaten erin. Als zo'n gat meer dan 3 feet groot is dan wordt deze door het National Commité der Amerikaanse Arches goedgekeurd en kan er een naam voor het ding worden verzonnen. Zo zijn er nu meer dan 2000 arches in dit park te vinden. Als je dan denkt, je rijdt het park in en je ziet er gelijk een stuk of 100 dan heb je het mis. Er wordt nog wel verwacht dat je een beetje je best doet om zo'n kreng te zien. Zodoende besloten we dan ook, als echte Hollanders, naar een dubbele arch te rijden, da's 2 voor de prijs van 1.

Tijdens onze rit door het park besloten we eens een 4x4 route te nemen. Na onze ervaringen met de quad van gister moest dit toch wel een eitje zijn. We namen een afslag van de hoofdweg en na een gravelweg van 1,5 mile en een zandweg kwamen we aan het begin van de 4x4 route, een mooi punt om nog te keren. Een eerste blik op de route doet mij een beetje achterover slaan. Een rotsformatie die 2 meter omhoog gaat, maar dan wel binnen 1 meter. "Ahum....weet je het zeker?" vraag ik nog aan Daan. "Ja joh da's leuk" was het antwoord. Zo gezegd zo gedaan en ik positioneer soepeltjes de auto voor de rots, zet de auto in de 4 wheel mode en leg aan voor de klim. Halverwege blijft de auto hangen en kan ik niets anders dan de auto terug laten zakken. "Het lijkt mij niet zo'n goed plan, Daan". "Probeer het nog eens en als het niet lukt keren we". Aangezien ik makkelijk ben over te halen, besluit ik nog eens een aanloop te nemen en wat meer gas te geven als de auto 70 graden de lucht in staat gewezen. Verbazingwekkend bleek de auto de klim te kunnen nemen. Wel met een hoop gekraak, maar goed we zijn de eerste horde gepasseerd. Aangezien we de auto nu niet meer konden keren, was de keuze om door te rijden eenvoudig gemaakt. Het gevoel van waar zijn we aan begonnen heb ik gelukkig, na 10 minuten, van me af kunnen zetten. Het eerste stuk was echt een hel. We moesten via een met stenen bedekte weg een berg op. De hoop was dat het na de berg allemaal wat eenvoudiger zou worden. Na een kwartiertje hadden we de top bereikt. Vraag me niet hoe, want het eerste stuk heb ik in een roes meegemaakt. Ondertussen had ik wel de smaak te pakken gekregen, dus toen we de berg aan de andere kant ook weer af moesten zag ik hier geen probleem in. Behalve dan dat ik op de top met de neus van de auto omhoog stond en ergens aan de andere kant een soort van weggetje vol met stenen moest zijn die weer naar beneden ging. Daan is hier even uit de auto gestapt om wat foto's te maken en mij de weg naar beneden te wijzen. Eenmaal met de neus naar onder kon ik ook de "weg" zien en gleed ik op mijn gemakje naar beneden. Af en toe een goede hobbel pakkend, waardoor onze koffers die achterin lagen netjes via het plafond weer op hun plek terug kwamen. Gelukkig was dit zoals wij hoopten het ergste gedeelte van de route. Zo'n vuurdoop doet wel wonderen, want hierna had ik bij elke kloof, klim en hobbel het idee "been there, done that" zoals uit de Pepsi Max reclame. Onderaan de andere kant van de berg was een diepe zandweg en dit was toch wel even wennen. Met weinig gang kwamen we aanrijden en terwijl de weg omhoog liep begonnen we grip te verliezen met gevolg dat we vast stonden. Daan stapte even uit om wat extra druk op de bandjes te kunnen geven en d.m.v. wat blind naar links en naar rechts te sturen en het gas er vol op, kwam er opeens weer beweging in de bak. Bovenop de heuvel klom Daan weer in de auto en konden we ons weer lekker naar beneden laten glijen. Hierna zijn we dezelfde berg nog een paar keer op en af gereden, maar door de snel opgebouwde ervaring ging dit toch een stuk soepeler. Af en toe iets te hard door de kuilen, soms een struikje toucherend dat aan de zijkant van de weg stond, maar over het algemeen ging het toch redelijk soepel. Uiteindelijk hebben we na een traject van ongeveer 10 mile (16 km) de uitgang bereikt en was ik enorm trots dat we dit gehaald hadden. Het is verbazingwekkend om te ervaren wat je zo'n auto toch allemaal kan laten doen. Aan het eind van de rit stapten we even uit en keken eens goed naar de auto en kregen de schrik van ons leven. De hele zijkant zat onder de krassen. Niet 1 of 2, maar honderden. Gelukkig bleek bij een nadere inspectie dat de krassen meer in het stof zaten dat op de auto zat dan in de lak zelf. Voldaan reden we dan ook maar weer verder het park in om nog wat van de omgeving te zien.

Na deze ervaring zijn we via de snelweg naar onze volgende stop gereden. Onderweg kwamen we nog langs Capitol Reef National Park. Hier zagen we de Fremont river lopen. Zowaar een rivier waar water in stond. Het was niet veel, waardoor het meer leek op een kabbelend beekje, maar voor ons was dit na 500 opgedroogde rivieren toch weer eens wat anders. Net in het park aangekomen zagen we zelfs een watervalletje in de rivier. Het was niet veel, maar wel leuk om er naar toe te lopen en om te zien. Hierna zijn we doorgereden naar het visitor's center om wat informatie op te doen over de omgeveing. De regio stond bekend om zijn kathedraalachtige rotsformaties en de enorme kloof die hier ontstaan is en waar een rivier in stroomt. We besloten toch maar door te rijden naar het hotel en eventueel morgenochtend het park maar eens te bezoeken. Op de route naar het hotel zagen we nog een stoppunt dat op de kaart stond die we bij het visitor's center hadden gekregen. Om toch nog iets van de omgeving te zien besloten we daar maar even langs te rijden. We moesten nog een kleine wandeling maken om bij het punt te komen, maar wat daar te zien was, was erg indrukwekkend, een kloof van ongeveer 800 feet diep, wat ongeveer 240 meter is. In de diepte kabbelde een stroompje rustig voort. Ook hadden we op dit punt een goede kijk op een berg met kathedraalachtige vormen, althans dat denken wij. We hebben hier een fotootje van gemaakt en ook hier vragen wij de kijkers maar weer eens of zij mee willen kijken en hun commentaar kunnen geven.

In het hotel aangekomen kwam Daan tot de conclusie dat zij haar telefoon had laten liggen in het vorige hotel. Tja je rijdt ook niet even terug en dus heeft ze even gebeld. Gelukkig kreeg ze een importchineesje aan de lijn die alleen het engelse woord "YES" wist te zeggen, waardoor ze geen steek verder kwam. Gelukkig had onze vriendin ook een briefje met een tekst dat de schoonmakers er morgenochtend om 09.00 uur weer zijn, dus dan moeten we even kijken of de telefoon gevonden is. Als het hotel de telefoon gevonden heeft, kunnen we kijken of ze hem door kunnen sturen naar Vegas, of dat ze hem naar Nederland kunnen zenden. Vooralsnog maar hopen dat ze het ding gevonden hebben. De telefoon heet Daan in ieder geval al laten blokkeren, dus er kan niet meer mee gebeld worden totdat hij gedeblokkeerd wordt.

Het hotel waar we nu in zitten, ziet er netjes uit. Morgen gaan we weer verder en dan hopen we ook weer een update te kunnen kunnen geven.