Dag 8 - water, wind and dirt

Vanmorgen ging om 6 uur de wekker. Vooraf had ik gedacht dat ik geen oog dicht zou doen. Op de zijkant van onze bedden staat "Jamison, Hotel Premium Bedding Since 1883" en ik geloof dat daarmee bedoeld wordt, dat aen het fabricageprocedé sindsdien niet heeft veranderd. Wat een drama!!! Het matras is keihard, voorzien van stalen veren en zodra je al 1 vinger beweegt, begint het hele nest te piepen. Daarbij zijn de muren zo dun als een gipsplaatje en de vloeren van hout en onze bovenbuurman besloot om gisteravond de marathon in zijn kamer te wandelen. Vreemd genoeg hebben we het allebei toch gepresteerd om de hele nacht te slapen. Gelukkig maakt de inrichting van de kamer zelf een hoop goed. De wand achter het hoofdeinde van ons bed is voorzien van een spiegel zo breed als de hele kamer en om het geheel af te maken hangen er twee sfeervolle bedlampjes in de vorm van een dubbele rij tl balken boven deze spiegels. Ik vraag me af of ze de honeymoon suite ook zo "romantisch" ingericht hebben....... O ja, had ik al gezegd dat we hier twee nachten mogen slapen! Anyway, we waren hier niet om op onze hotelkamer te zitten, dus onder de douche en naar buiten toe.

Aangezien ons hotel geen ontbijt aanbiedt, moesten we buiten de deur ons heil zoeken. Gelukkig draait de hele economie van dit plaatsje rondom toerisme en alle schema's zijn dan ook goed op elkaar afgestemd. Diverse gelegenheden waren om 7 uur al open voor het ontbijt. Wij hebben heerlijk zitten smikkelen bij de Pancake House. Michèl heeft twee lekkere pannenkoeken gegeten en ik de French Toast, waarvan we bedachten dat het goed is dat ze de naam niet letterlijk uit het Nederlands vertaald hebben, anders moest ik de Little Turnover Bitch (kleine portie wentelteef) bestellen.

Met volle buikjes zijn we richting de Colorado River gereden waar we na lekker in het ochtendzonnetje gezeten te hebben samen met de bewoners van Huize Avondrood op de boot mochten stappen. Ik hoopte stiekem dat deze ouwetjes ook de Quad toer geboekt hadden, want dat zou voor een mooi spektakel gaan zorgen. Ik heb nog nooit een 4 wheel drive rollator gezien!

De boottocht bracht ons met een snelheid van zo'n 35 mile per uur een flink stuk de Colorado river op. Met die snelheid was het 's ochtends best nog een beetje fris en iedereen zat al snel ingerold in de meegebrachte dekentjes. Onderweg stopten we bij interessante bezienswaardigheden, waaronder het punt waar de eindscène van de film Thelma & Louise is opgenomen. Dat stuk waar die meiden samen in hun convertible van een klif afrijden. Grappig om van onze gids te horen hoe het er tijdens dergelijke opnames eraan toe gaat. Voor deze scène zijn twee convertibles en vier dummies gebruikt. Omdat de auto geen brandstof of andere olieën mocht bevatten, moest men een heel katapult systeem bouwen om de wagen met 65 mile per uur van de klif af te laten rijden en dat twee keer, omdat de eerste opname toch niet helemaal naar de zin van de regiseur was. Het mag wat kosten allemaal. Uiteindelijk is de scène al afgebroken op het moment dat de auto de klif afrijdt en niet totdat deze het water raakt. De regiseur vond dat toch wat te definitief. Hmmmmm, ja, zonder dat laatste stukje kan het inderdaad nog alle kanten op ;)

Ik moet bekennen dat ik de tocht een beetje tegen vond vallen. Misschien ook wel omdat onze gids probeerde te grappig te zijn. Zijn roeping om stand-up comediant te worden, heeft hij niet gemist, want deze jongen zou zeker geen volle zalen trekken. Ik denk dat we bovendien misschien al teveel verwend zijn met alle mooie dingen die we in de verschillende National Parks hebben gezien. Ondanks dat, heb ik toch genoten van het zonnetje, de wind door mijn haren en het zoeven over het water.

Rond twaalf uur waren we weer terug bij ons startpunt en zijn we een burger bij McDonald's gaan eten. Dit keer een lekkere! Om een uur moesten we bij het kantoortje van het ATV/Hummer verhuurbedrijf zijn om ons te melden voor de tocht van die middag. Eerst kregen we een zeer uitgebreide vragenlijst in te vullen en te ondertekenen. De Amerikanen laten niets aan het toeval over en willen natuurlijk alles vooraf ingedekt hebben, mocht er iets misgaan. Daarna werden ons de helmen aangemeten en konden we met onze eigen auto onderweg naar het vertrekpunt van de rit.

Daar aangekomen bleek dat we hier mazzel hadden en dat we slechts met een groepje van vier en onze gids zouden vertrekken. In 5 minuten kregen we alles rondom de bediening uitgelegd en waren we klaar om aan de overkant van de snelweg wat oefenrondjes te rijden. Bizar geregeld trouwens dat je nog nooit op een Quad gereden hebt en het eerste stuk dat je moet rijden gelijk de oversteek van een drukke snelweg is. Maar goed, iedereen had alles snel onder de knie en we konden dus met de echte rit beginnen.

Eigenlijk heb ik voor deze rit maar 1 woord: GAAF. Deze karretjes hebben een vermogen van 460cc en bereiken daarmee een topsnelheid van 65 mile per uur, dat is ongeveer 100 kilometer. En ik kan je melden, de snelheid op zo'n ding voelt ongeveer 3x meer dan dat deze in het echt is. Bovendien rijdt je natuurlijk over allerlei bochtige en verschrikkelijk hobbelige weggetjes waardoor het nog eens sneller lijkt te gaan. Het is best intensief werken om zo'n Quad over de bergen en door het woestijnzand te rijden, daarom was ik blij dat we regelmatig stopten om een flinke hoeveelheid water te drinken en even op adem te komen. Ik heb nu een aantal uur later het gevoel dat ik nog steeds aan het zandhappen ben. Dat was, samen met kramp in mijn hand van het gasgeven, eigenlijk het enige nadeel van deze rit. Na twee uur door een schitterend landschap te hebben gecrosst, kwamen we weer terug bij ons startpunt en konden we onze "sfeervolle" hotelkamer gaan opzoeken.

Ik heb na deze intensieve dag een heerlijk tukje van anderhalf uur gedaan en Michèl is begonnen aan het kijken van een film. Met alle reclame die ze hier uitzenden, begin je haast te verlangen naar SBS6. Een film duurt hier met de reclame erbij gerust 2,5x zo lang als normaal. Maar gelukkig is de film bijna afgelopen en gaat de baas dalijk nog wat te eten halen, want hij zegt dat hij trek heeft.

Morgen gaan we het volgende National Park bezoeken en dat is Arches. De naam verraadt deze bezienswaardigheid eigenlijk al, want zoals je kunt raden, zijn er in dit park diverse natuurlijk gevormde bogen te zien. Als we onze reisbeschrijving mogen geloven, zijn het er meer dan 2.000. Ondanks dat wordt het slechts een klein National Park genoemd. Ik vermoed dan ook dat we morgen al vroeg op onze volgende bestemming aankomen en misschien op tijd zijn om weer met het thuisfront te Skypen. Nu zijn we daar iedere keer net te laat voor.

Van mam begreep ik dat er steeds meer mensen meelezen en dat het nog maar even duurt, voordat we BN'ers zijn ;) Jammer dat ik mijn collega's niets zie posten (hint, hint). Zijn jullie er nog wel? Normaliter als ik op vakantie ben, dan gebeurt er zoveel, dat ik me iedere keer afvraag of het pand er nog wel staat als ik terugkom.

Hoe dan ook, vanaf hier voor iedereen weer de hartelijke digitale groeten en tot morgen!

O ja, lebber voor Maxo en Bindi, knuffel voor pa en ma en zbrrrrrrrrrrrrrrrt voor mam!