Dag 6 - Monument Valley

Even zag het ernaar uit dat er vandaag geen verslag zou komen, want de internet verbinding op onze huidige locatie is heel traag en valt vaak uit, maar ik ben niet voor één gat te vangen. Ik heb het verslag eerst in WordPad geschreven (onze mini laptop heeft geen Word) en daarna snel in ons reisverslag geplakt, dus vandaag toch het vervolg van onze reis.

De dag begon al heel vroeg, aangezien we om 5 uur de wekker hadden gezet. Gisteravond, toen we erop uitgetrokken waren om een hapje te gaan eten, ontdekten we onderweg een heel mooi stekje met een werkelijk schitterend uitzicht. We hadden besloten dat we vandaag vanaf hier de zon wilden zien opkomen.

Na het douchen en kofferritueel moest er alleen nog uitgecheckt worden en dat zou in alle vroegte natuurlijk een eitje zijn, want rond dit tijdstip is er natuurlijk geen kip te bekennen. Wat schetst echter mijn verbazing als ik naar buiten ga, het is gewoon druk! Volop mensen op de parkeerplaats en in de lobby! Dit is werkelijk onmogelijk!!! De wereld had nu van ons alleen moeten zijn, maar het leek wel koopavond! Waarschijnlijk vertrok er een hele groep voor een zonsopgang cruise o.i.d. want dit was toch niet normaal. Gelukkig was het uitchecken snel klaar en konden we na het aftanken van de auto door, want de zon begon al op te komen. En wat gaat dat snel! Voordat je met je ogen goed en wel een paar keer kunt knipperen, is het al bijna volledig licht. Dus snel in de auto en naar ons uitzichtpunt toe. Helaas was de weg ernaar toe afgesloten en konden we er niet terecht ;'-( Mission failed.

We besloten om door te rijden naar Antelope Canyon, zo'n tien kilometer verderop, want in een foldertje van het hotel hadden we gezien dat daar ook schitterende plekjes te zien waren. Aangezien je echter voor alle mooie plekjes moet betalen (voor niets gaat tenslotte de zon op) konden we hier zo vroeg nog niet terecht. Om half negen gingen de eerste poorten pas open en het was nog geeneens zeven uur. Dus besloten we om op weg te gaan naar onze volgende slaapplaats, Goulding's Lodge in Monument Valley.

De afstand naar Monument Valley was slechts 220 kilometer, maar volgens de reisbeschrijving zouden we er 3 uur en 40 minuten over doen. Hoe ze dit berekend hebben, is ons een raadsel, want na slechts 2 uur en 30 minuten rijden, waren we op de plaats van bestemming. Al snel bleek waarom we dit plaatsje (Monument Valley) vooraf niet op Google Earth konden vinden. Het bestaat namelijk uit slechts een hotel, een visitors centre, een winkel, een school en een benzinepomp. En dat alles in the middle of nowhere. De omgeving echter is verbluffend mooi.

Het park Monument Valley is een kleurrijk park dat in het Navajo Reservaat ligt. Het is een vallei met zandrode bergen van soms wel meer dan 300 meter hoog. De vallei zelf ligt op een hoogte van 1 mile boven zeeniveau en dat merk je goed. Je bent hier gewoonweg sneller buiten adem dan bij ons thuis.

In Monument Valley zijn verschillende westernfilms en commercials opgenomen, waaronder films met Harry Ford en John Wayne. Ook enkele shots van de film Thelma and Louise zijn hier opgenomen. Dit is dus een National Park waarvan de bezichtiging zeker niet op ons lijstje mocht ontbreken.

Inchecken was net na negenen nog niet mogelijk, dus besloten we om eerst een stevig ontbijt te gaan nuttigen. Eieren met hash browns doen het dan altijd goed. Met een gevuld buikje gingen we opnieuw op weg naar de receptie om te informeren of we die dag met een begeleide toer mee konden. Het was ook mogelijk om zelf het park in te gaan, maar onze reisorganisatie had ons aangeraden om dit onder begeleiding van een echte Navajo Indiaan te doen. Op deze manier kom je tenminste ook achter interessante weetjes van de omgeving en het leven van de oorspronkelijke bewoners van dit werkelijk schitterende gebied. Helaas hadden we wederom pech, want de toer van 9 uur was al vertrokken en de volgende toer stond pas voor 16.00 uur gepland. Maar drie keer pech is uiteindelijk goed voor geluk, want op hetzelfde moment dat wij besloten om dan maar wat rond te gaan hangen, kwam er een Amerikaans stel binnen die ook graag de toer wilde doen en of wij dan direct met hen wilden vertrekken. Maar uiteraard! Dus snel de camera, de zonnebrillen en hoofddeksels uit de auto en door naar het park.

Voor de rit zijn eigenlijk geen woorden te vinden. Het is gewoonweg onmogelijk om zoiets schitterends te omschrijven en het is dan ook te hopen dat de beelden voor zich spreken. Michèl heeft zich uitgeleefd en van deze dag alleen al ruim 160 foto's geschoten, dus daar moeten vast wat mooie plaatjes bij zitten.

Het feit dat we slechts met vier mensen de toer deden (normaal proppen ze 24 mensen in een karretje) was een groot voordeel. Daarnaast waren we ook nog eens vertrokken op een tijdstip waarop waarschijnlijk geen andere toers vertrokken, want we waren op iedere plaats nagenoeg alleen. Pas als je hier bent geweest begrijp je wat de woorden vergezicht en wijds betekenen. Zover als het oog kan reiken, zie je alleen maar uitgestrekte vlaktes met hier en daar een steenrode berg. Hoe deze er gekomen zijn, is mij nog steeds een raadsel. Bergen die wij in Europa kennen, zijn hoog, maar ook breed. Sommige "bergen" hier, zijn wel 300 meter hoog, maar slechts 30 meter breed. Het zijn echt heel vreemde verschijnselen. Een soort van ongrijpbare wonderen en we zijn allebei ontzettend blij dat we dit allemaal gezien hebben.

Na een dikke drie uur rondgereden te hebben, gingen we weer terug naar de Lodge, waar we een lekker hapje gegeten hebben. Daarna zijn we wat gaan relaxen op de hotelkamer, Michèl achter de PC en ik met een boek.

Een uurtje geleden besloten we om maar eens in het overdekte zwembad te gaan kijken. Ik vroeg me toen we hier kwamen af waarom het zwembad overdekt is, maar na een dag in deze stoffige omgeving doorgebracht te hebben, begrijp ik waarom. Alles, maar dan ook alles zit na een dag onder een dikke laag rood stof en een buitenbad zou al binnen enkele dagen in een modderpoel veranderen.

Het gekozen tijdstip was waarschijnlijk wederom perfect, want we hadden het bad helemaal voor onszelf alleen. Dat was wel erg prettig, omdat het slechts een klein badje was. Wat tevens een prettige bijkomstigheid is, dat alle zwembaden die we tot nu toe gebruikt hebben (jaja, al 2 verschillende!) gratis handdoeken bij het zwembad verstrekken. Op deze manier hoef je tenminste niet een kletsnatte grote baddoek in je koffer te stoppen.

Na ons rondje zwemmen (wij komen dalijk nog slank thuis met al dat hiken en zwemmen) heb ik lekker een maskertje genomen en ben daarna onder een heerlijk warme douche gesprongen. En nu zit ik met een lekker op de kamer gezet bakje koffie het verslag te schrijven. Michèl ligt heerlijk lui op zijn rug tv te kijken. Extreme Home Makeover. Een moeder met viertien (!) kinderen krijgt een heel nieuw huis en volgens Amerikaanse gebruiken, wordt daarbij flink uitgepakt. Emo tv ten top. Aan het einde van dit programma zit ik ook altijd met een dikke strot.

Morgen gaat onze reis richting Moab, waar we twee nachten zullen blijven. Vlak bij Moab zijn twee parken, het National Park Arches, dat klein is, maar waar wel ruim 2000 "arches" (bogen) te vinden zijn. Daarnaast is er de oudste en grootste wijnmakerij van Utah gevestigd. Het tweede park, Canyonlands National Park, schijnt het meest ruige gebied van de VS te zijn met een bijna ondoordringbaar labyrinth van kloven (uitgesleten door diverse rivieren) met talloze bogen, bruggen en grillige rotsformaties. Dat belooft dus wederom twee schitterende dagen te worden.

Eerst maar een lekker slaapje gaan doen. Ik zal Michèl vragen of hij nog een paar mooie kiekjes bij dit verslag kan plaatsen, want beelden zeggen meer dan woorden.

Tot morgen!