Dag 5 - Zion National Park

De wekker wekte ons vanochtend om 7 uur, want we wilden er vroeg op uit trekken. Vandaag staat de rit van St. George naar Page op de agenda, een afstand van circa 250 kilometer met als hoogtepunt een bezoek aan Zion National Park.

Aangezien het hotel de reguliere ontbijtruimte aan het verbouwen was, had men een "noodruimte" opgericht in een vergaderzaal. Daar diende je bij twee medewerkers je little thingy (oftewel ontbijtkaartje) in te leveren, zodat je van het continental breakfast mocht genieten. Dit betekende een geroosterd boterhammetje van een piepklein piepschuim bordje, met een slappe bak koffie en een kleffe muffin. Maar goed, beter iets in de buik dan niets.

Na de koffers weer ingepakt te hebben (heerlijk, dit vooruiticht hebben we nog voor flink wat dagen!) hebben we de boel ingeladen en zijn we vertrokken.

Zion Park bereikten we reeds na 40 mile en wat een geluk. Vandaag (27 september) is het Public Lands Day, wat zoveel inhoudt dat vandaag alle National Parks geen entree rekenen. Wij als echte Hollanders waren natuurlijk zeer tevreden dat we direct al $25 uitspaarden. Echt grappig om dit in verhouding met de uitgaves in Vegas te zien. Daar is $25 soms in een minuut verdwenen en hier ben je blij als je het uitspaart :)

Zion National Park bestaat uit zandstenen rotsformaties variërend van kleur van crème, tot roze en soms ook dieprood. Het park is verder ontzettend groen en je treft er verschillende plantensoorten aan. Van cactussen tot naaldbomen. Nu was het al mooi, maar het schijnt over een paar weken richting eind oktober helemaal schitterend te zijn als alle bomen hun herfstkleuren krijgen.

Het park mag niet met eigen auto's bezocht worden. Hiervoor in de plaats, kun je gratis gebruik maken van de shuttle bussen die om de 6 minuten vertrekken en verschillende stops maken. Een echte hop on/hop off bus dus.

Aangezien het vandaag zaterdag is en ook nog eens een speciale Public Lands Day waren we blij dat we al om 9 uur in het park wagen nog voor de ergste drukte.

We hadden besloten om bij de derde halte uit te stappen, aangezien vanaf hier een mooie "trail" zou starten die onder de categorie "easy" viel. En omdat onze conditie natuurlijk niet je van het is en we beiden ook nog eens flink wat overtollige kilootjes meesleuren, leek ons dit bij uitstek op ons lijf geschreven. Een uitstapje naar de Lower Emerald Pool, met een lengte van 0,6 mile. Dat moet te doen zijn, dachten we......

In plaats van rechtsaf te slaan, zijn wij echter linksaf geslagen en het eerste dat we voor onze kiezen kregen, was een ontzettend stijl pad dat langs een nog stijlere klif liep. We keken elkaar verontwaardigd aan, dat een dergelijk stijle klim onder de categorie "easy" viel. Een oudere dame met overgewicht besloot om na een 200 meter al op te geven, aangezien ze dit niet ging "trekken". Wij vonden het echter niet bespreekbaar om op te geven en hebben dan ook dapper doorgebeten en heel veel fotostopjes gemaakt. Even een momentje nemen, noemt Michèl dat. En dat wil zoveel zeggen als, op het juiste moment de juiste foto maken. Ik vermoed dat dit vast wel gelukt is, ik moet de resultaten dalijk nog gaan bekijken.

Uiteindelijk kwamen we aan bij de Middle Emerald Pool en hieruit bleek dus dat we niet de "easy" maar de "moderate" trail genomen hadden. Ondanks dat de temperatuur hier aanzienlijk lager is dan in Vegas (82 versus 100 graden F) was het in het zonnetje op zo'n stijle klif nog steeds behoorlijk warm. Des te trots waren we dan ook dat we de trail van in totaal 2 mile uiteindelijk volbracht hebben. Het was absoluut de moeite waard. We zijn beloond met het zien van vlinders, een specht en twee schattige eekhoorntjes. Een van deze twee was zo beweeglijk, dat het voor Michèl behoorlijk lastig was om hier "het momentje te nemen", maar ik geloof dat het toch prima gelukt is. Ik zal kijken of ik een van deze foto's bij dit verhaal kan plaatsen.

Rond een uur of twaalf waren we weer bij de busstop en hebben we in het zonnetje een klein hapje genomen om weer op krachten te komen.

Uiteindelijk zijn we weer op de bus gehopt om nog een aantal stops aan te doen, maar ook hier hadden we beter TomTom kunnen gebruiken, want het bleek al snel dat we op het verkeerde busje gestapt waren, aangezien deze weer terug ging naar de parkeerplaats. We vonden het allebei echter niet noodzakelijk om de andere stops nog aan te doen, want vanaf deze stops vertrokken trails in de categorie vergevorderd en wij hadden voor vandaag al genoeg geklommen. Daarbij had Michèl inmiddels al een berg (leuke woordspeling) foto's geschoten, dus onze missie was geslaagd.

Vanaf Zion Park zijn we doorgereden naar Page, waar we, uiteraard na een aantal keer verkeerd te zijn gereden, uiteindelijk ons hotel voor deze avond gevonden hebben.

Lake Powell Resort ligt heel verrassend aan Lake Powell. Een heel groot meer met groen/blauw water waar volop watersporten uitgevoerd worden. Helaas is het allemaal zeer toeristisch en daar zijn de prijzen ook naar. We hebben zojuist geïnformeerd naar een boottocht van drie uur en dit moet maar liefst $67 per persoon kosten. Dat vinden we beiden eigenlijk een beetje teveel van het goede. Bovendien kwamen we tot de conclusie dat de boot naar een locatie gaat (Antelope Canyon) waar je met de auto ook kunt komen. Sterker nog, met de auto en via een trail kun je nog dichter bij de mooiste plekjes komen, dus we slaan de boottrip over. Als compensatie hebben we besloten om morgen voor zonsopgang op te staan, zodat we hier nog wat mooie plaatjes kunnen schieten. De zon gaat om 6.15 uur op, dus dat wordt heel vroeg het wekkertje zetten.

Met de tijd is het wel heel verwarrend. We reizen nu namelijk afwisselend tussen Utah en Arizona en er zit een uur tijdverschil tussen deze twee staten. Toen we dus bij ons hotel net over de grens in Arizona aankwamen vanmiddag, was het ineens weer een uur vroeger. Ik blijf dus constant alle klokjes verzetten.

Voor vanavond hebben we nog geen plannen. Ik vermoed in ieder geval dat het vroeg naar bed gaan wordt, aangezien we best gaar zijn en morgen het wekkertje weer gaat.

Michèl zit ondertussen weer naar een Amerikaanse game show te kijken. Zo'n programma bestaat eigenlijk alleen maar uit gillende en klappende Amerikanen. Zodra iemand iets doet of zegt, begint het hele publiek te klappen en gaat de kandidaat zelf uitzinnig gillen. Daarnaast is het heerlijk genieten van de intelligentie van de gemiddelde Amerikaan. Je mag ze niet allemaal over één kam scheren, maar ze zijn wel een beetje dom.

Okido, ik ga ook even relaxen en dan zal Michèl straks de foto's bij dit bericht plaatsen.

Tot volgende keer!