Dag 4 - de start van onze rondreis

Vanochtend was Michèl alweer vroeg wakker en heeft toen ons verslag van gisteren geschreven. Aangezien het pokeren lekker liep lagen we er pas laat in en het was voor mij een waar genot dat ik pas om 9 uur wakker werd i.p.v. midden in de nacht. Het lijkt er nu op dat we het juiste ritme te pakken hebben.

Onze koffers hadden vier dagen lang open op de grond gelegen, aangezien ik geen zin had om twee koffers met kleding voor 3 weken uit te pakken, om deze vervolgens na 4 dagen weer opnieuw in te pakken. Het blijft toch wel heel merkwaardig, dat bij het opnieuw inpakken de hoeveelheid ineens groter leek dan thuis. Waar we thuis de koffer met gemak dicht kregen, moest er hier al bruut geweld aan te pas komen en onze nieuwe Tommy kleding zit er nog geeneens in!

Na het gevecht met de koffers waren we te laat voor het buffet ontbijt, maar niet getreurd, het Carson Street Café in The Golden Nugget is 24 uur per dag open. Het ontbijt viel daar vies tegen in verhouding tot het buffet. Voor dezelfde prijs kreeg ik hier alleen een thee, een sapje en een croissant. Maar goed, meer is eigenlijk ook niet nodig.

Met ons buikje vol hebben we in stijl afscheid genomen van The Golden Nugget door in korte tijd nog $30 in een aantal automaten te gooien, helaas zonder goede afloop.

Via de VIP check out stonden we binnen 10 minuutjes met onze koffers buiten in tegenstelling tot de mensen bij de overvolle reguliere balie waar het plebs mocht inchecken. Wat is het toch heerlijk om lekker elitair te kunnen doen ;)

Met twee koffers, twee tassen, een rugzak, een handtas en een cameratas gingen we onderweg naar de andere kant van het hotel om onze huurauto uit de parkeergarage te halen. Dat zou een eitje worden, want ik had natuurlijk heel slim onthouden dat we op de 4e verdieping geparkeerd stonden. Behoorlijke tegenvaller dan ook, dat ik de auto niet meer aantrof op de plek waarvan ik dacht dat ik hem de vorige dag geparkeerd had. Dus toch maar even kijken op de 6e, de 5e en de 3e verdieping. Dit alles in een bloedhete overdekte parkeergarage die uiteraard lekker naar de uitlaatgassen stonk. Tot mijn verbazing ontdekte ik na 10 minuten speuren, dat er een 4e etage up en een 4e etage down was en ik was dan ook dolgelukkig om uiteindelijk onze glimmende bolide te vinden!

Vervolgens naar buiten rijden, koffers en Michèl inladen en op zoek naar de snelweg. Michèl schreef al dat TomTom het niet deed, dus ik moest het MiesMies doen. Echter zijn "verbinding" met de satelieten was ook niet tot stand gebracht, want toen ik hem vroeg waar we heen moesten, moest hij nog op zoek gaan naar de reisbeschrijving en landkaart om ons naar de snelweg te kunnen loodsen. Hmmmmm de voorbereiding als bijrijder is voor verbetering vatbaar. Gelukkig lopen de straten hier logischer dan in Nederland en konden we relatief gemakkelijk de snelweg vinden. Uiteraard op de snelweg zelf nog even een verkeerde afslag genomen, maar na 10 minuten flink discussiëren (u herkent dit waarschijnlijk zelf ook wel) waren we op weg richting St. George.

De route was weinig spectaculair te noemen. Zo ver het oog kon reiken was er niets anders te zien dan een dorre kale vlakte met hier en daar een zielig polletje groen dat zo te zien al in geen maanden meer een druppeltje regen had gehad. Aan de horizon verrezen langzaam de bergen die, hoe meer we richting St. George reden, een steeds rodere kleur kregen.

Het hotel konden we makkelijk vinden. Heel St. George is via een aantal afritten van de snelweg te bereiken en iedere afrit leidt tot een separate "buurt". Het Holiday Inn, waar we vanavond overnachten, ligt in de hotelbuurt, want de Inn's Motels en Hotels ploppen hier als paddenstoelen uit de grond.

De kamer is prima en voorzien van twee ruime bedden, net te klein om comfortabel samen in te liggen, maar heel ongezellig groot om alleen in te liggen. Aangezien de bedden echter vrij kort zijn en ik Michèl (terwijl ik dit verslag schrijf) dwars over het bed zie liggen, vermoed ik toch dat we als twee langgetrouwden in verschillende bedjes zullen belanden vanavond.

Na de koffers op de kamer gebracht te hebben, zijn we richting de Wal Mart vertrokken. Een soort Auchan zoals je die in Frankrijk hebt, maar dan nog een slagje groter. Uiteraard groter, want de Amerikanen pakken hier met alles graag groot uit. Helaas zijn we hier niet geslaagd voor onze missie en dat was de aanschaf van een specifiek soort speelgoed hond voor Laura, Michèls nichtje. Dat wordt dus in Las Vegas nog maar een tweede poging wagen. Wel hebben we een extra koffer (trolley model) aangeschaft, zodat we op de terugreis alle kleren in koffers kunnen opbergen in plaats van in losse tasjes.

Terug bij het hotel zit ik nu ons verslag te schrijven, terwijl onze spijkerbroeken in de wasmachine zitten. Ik had erop gerekend dat ik meer korte broeken zou dragen, maar in de casino's staan de airco's zo hard te brullen, dat het gewoon lekker is om een spijkerbroek te dragen. De mijne was echter wel aan een wasje toe en gelukkig heb ik die mogelijkheid hier.

Dalijk ga ik onze dag van morgen voorbereiden. We rijden morgen richting Page en komen onderweg langs Zion Park, het eerste National Park op onze route dat we willen gaan bezoeken. Ik ga zo op internet dus even neuzen wat we zeker niet mogen missen op onze reis.

Tot slot zullen we vandaag waarschijnlijk een duik in het zwembad hier gaan nemen, want daar zijn we in Vegas eigenlijk geeneens toe gekomen. Aangezien hier in St. George verder niet veel te beleven is, kunnen we vanavond nog even lekker relaxen. En uiteraard mogen we het live debat tussen Obama en McCain niet missen. Dit schijnt over een klein uurtje te gaan beginnen.

Van mam heb ik inmiddels begrepen dat het groepje meelezende thuisblijvers groter is geworden, dus ook van harte welkom voor Ineke en Rietje. Leuk dat jullie meelezen en iedereen uiteraard bedankt voor jullie reacties. Het is erg leuk om te lezen dat jullie ons volgen.

Als we morgen wederom over internet beschikken, volgt uiteraard het vervolg van ons verslag met hopelijk de eerste mooie natuurfoto's.

Tot later allemaal!