Woensdag 6 juni - twee verzopen katjes

Ook vanochtend hadden we onze wekker gezet in de hoop te kunnen gaan duiken. Helaas werden we, net nadat we gedoucht hadden, gebeld door de duikschool die doorgaf dat het vandaag opnieuw slecht weer zou worden. Als troost zijn we gelijk van het ontbijtbuffet gaan genieten. Bijna niets troost beter :-D

Na het ontbijt zijn we langs het watersportcentrum gelopen. Hier kun je voor bijna alles terecht, van het lenen van badlakens t/m het boeken van (dag)tripjes. Omdat we niet weer een hele dag lui op de kamer wilden doorbrengen, besloten we om met de longtailboot naar Tonsai Bay (het centrum of het stadje van Koh Phi Phi) te gaan. Bijna alle trips waren voor die dag gecanceld, maar er werd nog wel op Tonsai Bay gevaren. We boekten onze boot voor 11.30 uur en gingen tot die tijd nog even relaxen op de kamer. Veel andere opties waren er overigens niet, want het goot bakstenen.

Om 11.30 uur stonden we gehuld in onze regenponcho's bij het watersportcentrum. Er was bij het buurdorp een longtailboot voor ons gehuurd en daar konden we instappen. Gelukkig hebben de meeste longtailbootjes een trappetje, dat ze buiten de boot hangen, zodat je makkelijk in kunt stappen. Anders is het nagenoeg onmogelijk om redelijk droog in zo'n bootje te komen.

Het goot nog steeds enorm, alsof ze een gigantische douche aangezet hadden. De zee zag er echter redelijk kalm uit, dus we vertrokken vol goede moed richting Tonsai Bay. Het Holiday Inn hotel ligt bijna aan het Noordpuntje van Koh Phi Phi en Tonsai Bay ligt helemaal in het Zuiden. We moesten dan ook een heel stuk langs het eiland varen, voordat we bij de zuidkust van het eiland aankwamen. Daar moesten we een stukje over open zee varen, alvorens een bocht te kunnen maken richting Tonsai Bay. Het was ondertussen nog harder gaan regenen, waardoor het zicht misschien nog maar 100 meter was. De wind die was opgestoken, zorgde bovendien voor woeste, hoge golven en onze kapitein, die inmiddels alleen nog een zwembroek aan had en drijfnat was, gaf aan dat we even moesten wachten, tot de ergste wind zou gaan liggen, omdat hij deze golven niet kon of wilde trotseren. Dus dobberden we een minuut of tien in de rondte, wachtend op beter weer. We zeiden tegen de kapitein, dat als hij dacht dat het niet veilig was, dat hij maar om moest keren en terug naar het hotel moest gaan. Maar nee, het was veilig volgens hem, we moesten alleen eventjes wachten op het juiste moment. Toen de wind na een minuutje of 10 wat afgenomen was en de zee iets rustiger was geworden, namen we een 'aanloopje' met de boot en gingen volle kracht vooruit de bocht om en gelukkig kwamen we veilig in de baai aan. De kapitein meerde zijn boot heel behendig aan de kade af en we spraken af elkaar over 3 uur weer te ontmoeten in de haven.

Tonsai Bay zag er een beetje troostig uit. Ondanks dat het inmiddels bijna niet meer regende, liepen veel mensen nog met paraplu of in een regenponcho. De helft van de winkeltjes was of gesloten of deels afgesloten met een deur of plastic zeil om te voorkomen dat alle verkoopwaar nat zou worden. We zijn toch maar wat gaan wandelen. De voornaamste zaakjes die je tegenkwam waren of toeristenwinkeltjes of massagesalons of duikscholen. Het is me een raadsel dat ze blijkbaar allemaal voldoende omzetten om te blijven bestaan. Daarnaast waren er nog een paar kleinere hotels en restaurantjes. Om de lokale economie te ondersteunen en om voor thuis nog een aandenken te hebben aan onze reis, hebben we toch wat kleine souveniertjes gekocht. Daarna zijn we bij een restaurantje (Unni's) een hapje gaan eten. We zijn het er allebei over eens, dat het Thaise eten hier prima is, maar het Westerse eten is allemaal vrij smakeloos. Uiteraard kan de gemiddelde Westerling niet tegen te heet eten, maar een beetje zout kan toch geen kwaad. Het lijkt net alsof ze al het Westerse eten zoutloos of in ieder geval zoutarm klaarmaken. Unni's was waarschijnlijk van een Westerse eigenaar of er was een Westerse kok, want het eten was hier prima. Jammer dat Unni's niet naast ons hotel gevestigd was, dan waren we er zeker vaker gaan eten. De Westerse kaart van het Holiday Inn restaurant komt niet echt verder dan pizza, pasta en een paar vleesgerechten.

Na onze lunch zijn we verder gewandeld en uiteindelijk van ellende maar een massagesalon ingedoken. Om de tijd te doden, hebben we allebei onze voetjes voor een uurtje laten masseren. De massage was erg goed, een voetreflexmassage. Veel beter dan het gewrijf in Changmai (zoals Michel ernaar refereert), wat toen ook best lekker was, maar we waren het er beiden over eens, deze dames wisten waar ze mee bezig waren. Michel raakte nog geanimeerd in gesprek met zijn masseuse en kwam erachter dat dit een van de beroepen is, die je als Thaise kunt uitvoeren, als je niet gestudeerd hebt. De masseuse deed dit werk al 9 jaar en ging één keer per jaar voor een maandje naar huis. De overige 11 maanden werkte ze non-stop als masseuse in Tonsai Bay. Ook hebben ze nog gesproken over de verschillen tussen Aziaten en bijvoorbeeld Europeanen. Waar wij graag een kleurtje opdoen tijdens onze vakantie, doet de Thai zijn of haar uiterste best om zo blank mogelijk te blijven. Nivea heeft hier zelfs een hele whitening lijn voor mannen, maar misschien had ik dat al eens geschreven? Als vrouw moet je ook je best doen om zo blank mogelijk te blijven, desnoods met een dikke laag make-up, anders kom je echt niet aan de man. Grappig hoe culturen zo kunnen verschillen van elkaar.

Om 14.30 uur was de massage klaar en moesten we nog een half uurtje wachten, voordat we onze kapitein in de haven zouden ontmoeten. Toen we langs nog wat winkeltjes liepen te struinen (het was inmiddels weer goed aan het regenen) werden we ineens door een Thai aangesproken. Het bleek een medewerker van ons hotel te zijn, die had gehoord dat onze boot vanwege de harde wind schade had opgelopen en ons onmogelijk terug kon varen. We zouden de ferry van 15.30 uur kunnen nemen. Bah, nog een half uur langer wachten. We zijn om 15.00 uur alvast maar naar de haven gelopen, waar ineens onze kapitein op ons af kwam lopen. Ik had hem in zijn kleren niet herkend ;-) Zijn vader was in Tonsai Bay om een stel Aziaten op te halen (dat zou later blijken) en met hem konden we mee terug varen naar het Holiday Inn.

We werden naar de boot gebracht, waar al twee Aziaten in zaten te wachten. Die keken heel vreemd op, toen wij ingeladen werden, want zij hadden waarschijnlijk, net als wij, een privé trip geboekt. Toen we niet direct vertrokken uit de haven, heb ik ze in het Engels uitgelegd, dat onze boot kapot was en dat we aangeboden waren om met hun mee te varen, waar ik hun vriendelijk voor bedankte. Ze spraken mogelijk nog slechter Engels dan de Thai, maar leken toch iets van mijn verhaal begrepen te hebben, want ze zeiden ahhhhhh broken boat. Later kwamen er nog twee Aziaten en toen nog twee. Op de drie bankjes zaten we uiteindelijk met z'n achten en werden we in de regen weer terug naar het hotel gebracht. Gelukkig zaten wij niet voorin, want de drie Aziaten die daar zaten, kregen echt de volle laag regen en soms opspattend zeewater in hun gezichten. De twee Aziaten die achter ons zaten, waren zo zeeziek, dat ze er maar een beetje als slappe poppen met hun ogen dicht bijhingen. Het slechtste dat je overigens kunt doen, je ogen sluiten, als je zeeziek bent. Maar hoe leg je hen in godsnaam uit, dat je naar een vast punt (bijvoorbeeld de horizon) moet blijven kijken om niet of in ieder geval zo min mogelijk zeeziek te worden. Ze hebben de boel gelukkig binnen gehouden.

Eenmaal terug op ons eiland kon je zien hoeveel regen er inmiddels gevallen was. Sommige plassen waren zelfs enkeldiep. De poncho's hadden hun werk in ieder geval goed gedaan, want onze kleding was verbazingwekkend droog gebleven.

Omdat het 's avonds nog steeds enorm regende, zijn we alleen eruit gegaan om te eten en hebben de rest van de avond op de kamer doorgebracht in de hoop dat het morgen alsjeblieft beter weer mag zijn.