Maandag 4 juni - duiken

De wekker stond om 07.30 uur en we werden vol spanning wakker. Vandaag gaan we na 8 jaar niet gedoken te hebben, voor het eerst weer duiken, na onze opfrisduik in het zwembad van gisteren dan, maar die telt natuurlijk niet echt mee.

In het duikcentrum werd ons verteld, dat we deze ochtend twee duiken gingen maken bij Phi Phi Lae, dat is een kleiner eiland, dat onder Phi Phi Don ligt, waar ons hotel staat. Omdat er voldoende duikers waren, konden we met de speedboot van het duikcentrum naar de duikplek gaan. De staf van het duikcentrum had alle spullen die ochtend al op de boot geladen, dus we hoefden zelf niet met zware equipment te zeulen. Nu mag dat ook wel voor de prijs die we hier betalen. Duiken is echt niet goedkoop, zeker niet als je alle equipment ervoor moet huren.

Om 09.00 uur klommen we vanuit het kniehoge water voor ons hotel op de speedboot. Michel en ik zijn op het voordek gaan zitten. Zolang we langs de kust van Phi Phi Don voeren, ging dat prima, maar tijdens de overstreek van Phi Phi Don naar Phi Phi Lae was de zee redelijk ruw en maakte de speedboot behoorlijke klappen op het water. Michel kwam tot twee keer toe volledig los van zijn bankje. Ik krijg al kriebels in mijn buik als ik met de auto te hard over een heuveltje ga, dus dit voelde alsof ik in een kermisattractie zat. Het was echter bijna onmogelijk om tijdens het varen terug naar binnen te gaan, dus zijn we dapper blijven zitten. De stuurman zal stiekem wel gelachen hebben om ons naïevelingen.

Het Amerikaanse stel ging als eerste hun equipment aantrekken, terwijl Born, onze Thaise duikinstructrice die overigens zeer goed Engels spreekt, ons wat over de duikstek vertelde. We zouden gaan duiken op Pileh Wall. Een rifmuur aan de Oostkant van het eilandje Phi Phi Lae. De maximale diepte is hier zo'n 22 meter. Born vertelde ons wat voor vissen we er allemaal zouden kunnen zien. Toen het Amerikaanse stel klaar was om te water te gaan, zijn wij onze equipment gaan aandoen. Nog even een volledige buddy check and we were ready to go!

Het afdalen ging bij Michel in eerste instantie niet goed, aangezien hij te weinig lood bij zich had. Normaal weet je wel hoeveel lood je ongeveer mee moet nemen, maar 8 jaar geleden waren we nog een stukje lichter dan nu en ik zou ook echt niet meer weten met hoeveel lood ik toen gedoken heb. Gelukkig neemt een instructeur voor de eerste duik altijd wat reservelood mee, dus Michel kreeg een kilootje meer. Daarna zijn we rustig afgedaald naar de bodem. De stroming was best sterk en het was lastig om op je gemakje rond te kijken, want je werd in een redelijke vaart langs de rifwand gedreven (de Japanners zouden dit een geweldige tour vinden!). Bovendien hadden we het eigenlijk ook nog veel te druk met ons drijfvermogen en het weer vertrouwd raken met de equipment. Het lijkt een beetje op de periode nadat je net je rijbewijs hebt gehaald. Je hebt het eigenlijk nog veel te druk bezig met gas geven, remmen, schakelen en kijken, waardoor je wel de auto bestuurt, maar niet echt auto rijdt.
Na een minuutje of 20 gedoken te hebben, ging het steeds beter en voelden we ons steeds meer op ons gemak. Gelukkig hebben we nog genoeg kunnen zien, waaronder: big muray eal, cornet fish, scorpionfish (de meester in de vermoming die voornamelijk op de grond of op het koraal ligt en zeer giftig is, niet op gaan staan dus), lionfish (een vis die zich langzaam en gracieus door het water beweegt en hele giftige stekels heeft), butterfly fishes, bannerfishes, jewel grouper, clownfish (inmiddels bijna beter bekend als Nemo) en vlak aan het einde van de duik een octopus die zich in het koraal verschuilde. Het koraal is hier een combinatie van hard en zacht koraal. De wand is van hard koraal en hier groeien o.a. hele mooie waaiervormige, zachte koralen op. Ik had ons oude Sony toestel met onderwaterhuis meegenomen om wat foto's te maken, maar we zaten veelal te diep, waardoor er bijna geen kleur meer te zien was zonder een goede lamp. Flitsen veroorzaakt vaak hotspots op je foto's, die je ook niet wilt hebben. Onderwaterfotografie is waarschijnlijk de moeilijkste fotografie die er is en achteraf gezien was het eigenlijk niet zo verstandig om zo'n eerste duik bezig te zijn met fotograferen, ik had genoeg andere dingen aan mijn hoofd. Gelukkig had de instructeur van het Amerikaanse stel een goede camera bij zich en die heeft wat mooie plaatjes geschoten. Ik mag deze ook hebben, zei hij.
De planning was om een uurtje te duiken, maar Michel was sneller door zijn lucht heen. Hij heeft uiteraard een grotere longcapaciteit en ik had bovendien bij de start van de duik iets meer dan 200 bar in mijn fles, vandaar dat ik nog 80 bar over had, toen we na zo'n drie kwartier duiken aan onze safetystop begonnen.
Eenmaal op de boot hebben we enthousiast onze ervaringen uitgewisseld. Het was echt heerlijk om weer in het water te zijn. Ik heb met mezelf de afspraak gemaakt, dat ik niet weer 8 jaar ga wachten, voordat ik weer ga duiken. Jammer dat de omstandigheden in Nederland zo 'belabberd' zijn. Ik ben toch echt een mooi weer, mooi water duiker en dan moet je al snel ver reizen.

De boot voer ons naar een kleine baai bij Phi Phi Lae, die overigens erg populair is bij dagjesmensen om te snorkelen en bij boten met duikers, die hun oppervlakte interval daar doorbrengen. Het was er dan ook heel druk. Afhankelijk van hoe diep en hoe lang je gedoken hebt, moet je een tijdje wachten, voordat je je tweede duik kunt maken en dat noemen ze een oppervlakte interval. Er zijn tabellen voor om te berekenen hoe lang je moet pauzeren en hoe lang en diep je vervolgens weer kunt duiken. Wij hebben een uurtje in de baai gelegen alvorens we vertrokken naar duikstek nummer twee.

De tweede duikstek lag vlak om de hoek bij de baai, dus het was echt een heel klein stukje varen. De locatie heeft de naam Viking Cave, ik vermoed omdat er boven het water een grote grot in de wand van het eiland zit. Born vertelde ons dat we er een zandvlakte op zo'n 20 meter diep zouden aantreffen met hier en daar grote koraalblokken. De omstandigheden zouden makkelijker zijn dan bij de eerste duik, omdat de stroming hier rustiger is. Het zicht is momenteel zo'n 10 meter. In de droge periode schijnt het beter te zijn en kan het zicht soms wel oplopen tot 25 meter. Ik vond het nog prima om van alles en nog wat te zien. Je kunt alleen wat minder ver in de open zee kijken, maar om vissen goed te spotten, moet je toch dicht bij het koraal zitten of het zicht nu 30 meter of 10 meter is.
Dit keer konden we allemaal probleemloos afdalen. We kwamen direct een pipefish tegen, een zeer zeldzame, lange vis, die familie is van het zeepaardje. Dat kon je ook wel zien, want hij heeft precies hetzelfde neusje als een zeepaardje. Ook zwommen er vele pufferfishes, waaronder een aantal flinke jongens. Er waren hele velden met anemonen die sierlijk bewogen in de stroming. We voelden ons inmiddels al veel meer op ons gemak en daardoor voelde deze tweede duik ook al veel relaxter. We lieten ons heerlijk door de stroming mee over de bodem en langs de koraalblokken nemen. Na een uurtje moesten we onze duik helaas alweer beëindigen, qua tijd, maar ook qua luchtvoorraad. Jammer dat de tijd onder water zo snel voorbij gaat. Terwijl wij op 6 meter een safety stop van 3 minuten maakten, liet Born een duikballon op, een makkelijk signaal voor de boot, zodat men weet waar we opgepikt moeten worden. Heel fijn, want dat betekent geen (lange) stukken tegen de stroom in zwemmen om terug bij de boot te komen. De boot komt lekker naar jou toe, terwijl je met een vol vest heerlijk in het water ligt te dobberen.
Op de terugweg zijn we toch maar in de boot gebleven en het was hier qua hobbelen een stuk beter dan op de punt. Bovendien was de zon inmiddels achter de wolken verdwenen, dus hoefden we ook niet aan ons kleurtje te werken. De tocht terug nam slechts 20 minuutjes in beslag, terwijl de longtailboot er vanaf de zuidpunt van Phi Phi Don al 35 minuten over doet. Machtig gevoel trouwens als je met zo'n snelheid over het water racet.

Bij het hotel aangekomen, konden we direct van de boot af. De staf van de duikschool zorgt ervoor dat alle equipment netjes gespoeld en opgeruimd wordt. Heel erg luxe hoor!

We zijn ons gaan afdouchen en daarna aan het strand een hapje gaan eten. Net toen we klaar waren, begon het enorm te regenen en zijn we bij de receptie gaan schuilen. Hier staan drie computers met gratis internet en daar hebben we dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. Toen de bui na een minuutje of 10 over was, zijn we naar de kamer gegaan om te relaxen, het was toen al 15.30 uur.

Het is inmiddels 20.00 uur als ik het verslag zit te schrijven en we zijn tegelijkertijd aan het overleggen of we nog gaan eten of niet. We hebben allebei niet zo'n honger, maar zijn er nog niet uit of we op de kamer blijven of er nog uit gaan. Misschien dan alleen voor een drankje, we'll see.

Morgen gaan we wederom met het Amerikaanse stel duiken. We laten ons dan na het duiken afzetten bij Tonsai Bay, het 'centrum' van het eiland, waar we nog wat willen shoppen en waarschijnlijk zullen lunchen. Later op de middag nemen we dan een longtailboot terug naar het hotel en 's avonds vieren we onze 10 year anniversary. Hoe? Dat zien we nog wel.