Dag 6 - donderdag 14 juli - nog steeds ziek

Het is april 2022 en Michèl, Floortje en ik gaan op reis naar de Dominicaanse Republiek. Daar aangekomen staat er een bericht van mijn moeder op WhatsApp. Bel me, het is dringend. Dat klinkt niet goed, dus ik grijp gelijk naar mijn telefoon. En inderdaad we krijgen verschrikkelijk nieuws te horen. De pijn in haar arm blijkt niet van een gescheurde spier te zijn, maar de gemaakte scan laat uitgezaaide botkanker zien. Verdoofd rijden we met zijn drietjes naar het hotel. Het enige dat ik wil, is zo snel mogelijk naar huis. Gelukkig regelt mijn reisverzekering voor de volgende dag een vlucht terug naar Nederland. In overleg hebben we besloten dat Michèl en Floortje de vakantie samen afmaken.
In Nederland aangekomen delen we het verdriet en begint een hele moeilijke periode van het realiseren wat dit nu gaat betekenen. In de weken na de diagnose bezoeken we samen vaak het ziekenhuis voor diverse onderzoeken en behandelingen en ondergaat mam een operatie aan haar arm. Haar bot was ondertussen gebroken na een val in haar kamer. Na die operatie lijkt het een stuk beter met haar te gaan. In overleg besluiten we dat Floortje en ik samen op vakantie gaan. Michèl blijft thuis bij mam en om voor de hondjes te zorgen. Ik boek een all-inclusive naar Turkije, Side om precies te zijn, het Side Star Resort. Omdat ik gruwel van fabriekshotels zou deze vakantie nooit bij me zijn opgekomen. Maar als je alleen reist met een kind en het hoofddoel zon, zwembad en relaxen is, voor ook nog eens een redelijk betaalbare prijs in het hoogseizoen, kom je toch bijna altijd op Turkije uit. Als ik de mensen moet geloven die graag naar Turkije gaan, zullen we ons geen minuut vervelen en gaan we het heel erg naar ons zin hebben en dat denk ik, mede gezien de fantastische recensies die het hotel krijgt, ondertussen ook.
Een week of drie voor ons vertrek verslechtert de situatie van mijn moeder ineens. Ze krijgt rond die tijd al dagelijks hulp van de thuiszorg, maar ze wordt steeds afhankelijker van voornamelijk mijn hulp. Ze ziet er erg tegenop om alleen met Michèl thuis te moeten blijven. We gaan op zoek naar een zorghotel. Bij dergelijke instanties kun je ook terecht als jouw mantelzorg op vakantie gaat, respijtzorg noemen ze dat. In overleg kiezen we een zorghotel in Spijkenisse, gevestigd in het Ruwaard van Puttenziekenhuis. In en bij Spijkenisse wonen veel vriendinnen van mam die dan makkelijk op bezoek kunnen komen.
Op vrijdag 8 juli is het zover. Met gepakte koffer en een tas vol koekjes en uiteraard het eigen koffiezetapparaat breng ik haar weg. Oh wat is dit moeilijk! Alles in mijn lijf schreeuwt eigenlijk nee, maar ik ben er aan de andere kant ook echt aan toe om even tot rust te komen. Ik ben heel blij dat ik mijn moeder dichtbij mij heb en met de thuiszorg en huishoudelijke hulp zelf voor haar kan zorgen. Maar na een verbouwing in huis, drukte rondom een mogelijke nieuwe baan en deze zorg, ben ik zelf ook aan wat rust toe. Even weg van de dagelijkse stress en zorgen. Maar het voelt enorm dubbel. Ik laat Michèl achter, zonder wie ik normaal nooit op vakantie ga en door mij gaat mam naar een zorghotel. Aan de andere kant vind ik het heel fijn en bijzonder om samen met mijn 9-jarige dochter op vakantie te gaan. Daarom zet ik nu mijn 'schuldgevoel ' opzij en ga ik gedurende de vakantie een positief en gezellig reisverslag schrijven, zodat ik later met Floortje de herinneringen kan ophalen die we de komende 9 dagen gaan maken. Turkije we komen eraan!