Donderdag 17 en vrijdag 18 mei - reisdagen

Terwijl ik het eerste echte deel van ons reisverslag ga schrijven, is het 23.30 uur in Nederland en 04.30 uur in Bangkok. De verwachte aankomsttijd is 06.00 uur. Dan begint hier de vrijdag, terwijl wij er al een lange dag op hebben zitten, die vanochtend om 08.15 uur in 's-Gravenzande begon.

Gelukkig hadden we twee wekkers gezet, want om een of andere duistere reden, stond de wekker van Michel op 12.00 uur. Ik had me geen raad geweten als we ons zo dramatisch zouden verslapen. Niet dat we nog heel veel moesten doen vanochtend, want ik was woensdag al vrij en heb zodoende op mijn gemak de koffers in kunnen pakken en de laatste boodschapjes kunnen doen, maar om nu direct in de stress aan je vakantie te beginnen, lijkt me ook niks. Vanochtend hoefden we alleen te douchen, te ontbijten en het huis nog een beetje aan kant te maken. Na een bakje koffie gedronken te hebben, konden we de auto volladen en op weg gaan naar Leidschendam. Maxo logeert tot 25 mei (zijn 13e! verjaardag) bij Ger en Tini. Aangezien zij dan zelf op vakantie gaan, nemen Ronny en Yo dan het oppasstokje van hen over.
De katjes hadden we maandagavond al naar Jasper en Quinty gebracht. Afscheid van ze nemen, was er niet bij. Jesper (niet te verwarren met Jasper) had direct na het verlaten van zijn reiskooitje al besloten om de benen te nemen en ook Bobby vond het na wat rondgesnuffeld te hebben welletjes en trok aan zijn stutten. Later begrepen we van Japser dat ze zich beiden schuil hielden in een van de slaapkamers boven. Ik hoop dat ze snel een beetje zullen wennen, maar dat komt vast goed.

Om 10.30 uur waren we bij Ger en Tini. Daar hebben we onze koffers gewogen, want onze eigen weegschaal had het de avond ervoor begeven. Ik was ervan overtuigd dat ik (zoals gewoonlijk) weer veel te veel had ingepakt. Zeker nu we beschikken over een driedelige, zeer ruime kofferset. Gelukkig viel het heel erg mee. Aangezien de koffers zelf vrij licht zijn, kwamen we in totaal rond de 40 kilo uit. Prima, precies het gewicht dat we samen mee mogen nemen, dus dit keer geen last-minute drama's waarbij we op de luchthaven alsnog 5 kilo kleding in de handbagage staan te proppen, omdat we anders flink wat euro's voor overgewicht moeten betalen.

Ger heeft ons vervolgens om 11.15 uur naar Schiphol gebracht. Het nieuws voorspelde files, vanwege de dagjesmensen, maar het kwam eigenlijk niet verder dan normale drukte. Zodoende waren we mooi op tijd op Schiphol.

Aangezien onze reisagent, Kwan van Green Wood Travel, ons al ingecheckt had, konden we op Schiphol zo onze boardingpassen printen en de koffers afgeven. Sinds de laatste keer dat we op Schiphol waren, is er een automatische paspoortcontrole ingevoerd. Erg handig. Je scant je paspoort zelf, kijkt naar het vogeltje en hupla, klaar is Kees. Veel mensen vinden dit blijkbaar nogal eng, want voor de reguliere paspoortcontrole stond een hele rij, terwijl de 5 of 6 poortjes van de automatische controle bijna allemaal vrij waren en wij zodoende direct door konden zonder in de rij te hoeven staan.

Eenmaal door de douane heen, hebben we ons tegoed gedaan aan een echt vakantiemaal. De McDonald's! Daarna met een goedgevuld buikje nog wat boeken kopen en door naar gate F4, waar het toestel van China Airlines al stond te wachten. De bodyscan leverde nog de nodige lol bij ons op. Je moet in het apparaat met je armen omhoog 3 seconden stil gaan staan, terwijl het apparaat rond je beweegt en je lichaam scant. Daarna kan de bewaking op een beeldscherm zien, waar eventuele verdachte voorwerpen op het lichaam verborgen zitten. Volgens mij staat de boel wel heel licht afgesteld, want iedereen moest, na de bodyscan, alsnog door een beveiligingsbeambte gecontroleerd worden. En ook iedereen had vaak meerdere plaatsen op het lichaam waar volgens het apparaat extra controle nodig was. Michel had slechts één verdachte plek, daar waar de zon niet schijnt, hahahaha. Ik vraag me nu nog steeds af wat hij daar voor smokkelwaar verstopt heeft ;-) Gelukkig kwam het niet tot een inwendig onderzoek en konden we door.

De positieve berichten die we over China Airlines gehoord hebben, kunnen we volmondig beamen. Het vliegtuig is nieuw en de stoelen zijn naast een zeer uitgebreid personal entertainment system ook voorzien van een USB lader. Erg handig voor iPad, iPhone of andere apparaten. Onder de stoel bevindt zich bovendien een stopcontact voor de laptop. Ook fijn, want Michel, alleen verantwoordelijk voor het voorbereiden en meenemen van alle elektronica, had thuis het minilaptopje wel aan de oplader gehangen, maar was vergeten de aan/uit schakelaar ervan op aan te zetten. Zodoende zat ik met een leeg laptopje. Naast de handige extra's beschikken de plaatsen ook over flink wat beenruimte. En een klein gelukje zorgde ervoor, dat stoel 40C leeg bleef, waardoor we saampjes over drie stoelen beschikten. Dat is toch wel heerlijk hoor, een beetje extra tijdelijke leefruimte. Als laatste kan ik nog zeggen dat het cabinepersoneel vriendelijk en zeer snel is. Geen idee waar ze vandaan komen, maar als je maar naar je servicelampje kijkt, staan ze al naast je. Kortom, China Airlines raad
ik zeker aan!

Ik zie het klokje inmiddels op 05.00 uur springen en we hebben volgens het systeem al 8.950 kilometer erop zitten. Nog 685 km te gaan en dan zijn we op de plaats van bestemming. Een ontbijtje hebben we inmiddels gehad. Nu is het wachten op het zonnetje dat over niet al teveel tijd op zal komen. Ik ben zo ontzettend benieuwd hoe het weer in Bangkok is. De weken voorafgaand aan de vakantie zie ik niets anders dan wolkjes met een bliksem als ik de weerberichten check. Op zich niet vreemd, want het regenseizoen loopt hier van mei tot november. Volgens de piloot zal het bewolkt zijn als we aankomen. Als het morgen maar droog is, dan staat 's ochtends onze fiesttocht door Bangkok op de agenda.

Eerst maar eens zien of we bij aankomst geld kunnen pinnen, onze privé chauffeur kunnen vinden en in kunnen checken in onze kamer. En dan zien hoe we de dag doorkomen. Ondanks dat men zegt dat je eigenlijk moet proberen om direct in het nieuwe ritme te komen, vermoed ik toch dat we eerst een lekker slaapje zullen gaan doen. Ik ben echt moe nu. Later op de dag zullen we, na een heerlijke douche, ons reisbureau eens op gaan zoeken. Green Wood Travel heeft een kantoor in het hotel waar we de komende dagen verblijven en daar moeten we langs om alle vouchers en tickets van onze treinreis en binnenlandse vluchten te halen. Kunnen we mooi ons reisschema nog eens doorspreken en kijken of men nog tips voor ons heeft.

Okido, ik ga aftellen tot de aankomst. Het vliegtuigje op het schermpje voor mij geeft aan dat we Thailand naderen. Spannend!

Het is inmiddels 20.00 uur als ik het laptopje op onze kamer weer aanzet. Dag 1 van onze reis zit er al op.

Om een voor ons onbekende reden, waren we eerder vanuit Nederland vertrokken en zodoende waren we al om 06.00 uur lokale tijd in Bangkok (07.00 uur was de originele planning). De controle van de douane ging voor buitenlandse begrippen redelijk snel.
Voordeel van wat langer wachten bij de douane is, dat je koffers meestal al op de band liggen en dit was dan ook het geval.
In ons reisplan stond, dat we bij de uitgang opgewacht zouden worden door een chauffeur van Green Wood Travel, die met een bordje met onze naam klaar zou staan. Helaas was er niemand te vinden, terwijl we toch zeker wisten dat we bij het goede meeting point stonden. Gelukkig kwam de beste man, nadat wij 5 minuten vertwijfeld rond hadden gekeken, alsnog op ons aflopen en konden we onderweg naar zijn busje.

Bij het verlaten van de luchthaven, kwamen we voor het eerst buiten en boem, we liepen direct tegen een muur van warmte aan. Het was, zoals de piloot aan had gegeven, inderdaad bewolkt, maar de temperatuur was er niet minder om. En nu was het pas 08.00 uur 's ochtends, dus nog niet eens op z'n warmst! Gelukkig had het busje airco en konden we weer even op temperatuur komen. Ik kan helemaal niet goed tegen de warmte. Mooi gepland dus, om in de heetste maand van het jaar in het begin van het regenseizoen naar Thailand te gaan. Hmmmmm daar moet ik bij het plannen van een volgende reis beter op letten.

Het rijden hier ter plaatse is heel vermakelijk, of liever gezegd uitdagend. Lijnen op de weg zijn optineel. Zo is de gemiddelde vierbaansweg voor de Thai een vanzelfsprekende vijfbaans of bij een mooie brede vluchtstrook zelfs een zesbaansweg. En dat het hier normaal is, bleek wel uit het feit dat we een motoragent eerst een paar honderd meter figuurlijk aangeduwd hebben, waarna we hem rakelijks via de vluchtstrook links ingehaald hebben. Ook fout, want men rijdt hier links, dus inhalen zou rechts moeten gebeuren. Het knipperlicht is een luxe accessoire en hoeft alleen bij hoge nood gebruikt te worden. Grappig genoeg zie je wel veel oude auto's, maar eigenlijk weinig auto's met schade. Je zou zeggen dat men de claxon dan ook regelmatig gebruikt, maar die hebben we onderweg slechts een keer gehoord.

De weg naar het hotel was een overigens een prima (tol)snelweg. Je betaalt een paar centjes tol (echt een paar centjes), maar dan rijd je ook een stuk sneller dan via de binnenwegen. Onderweg kregen we al een eerste indruk van de stad. Een voor ons vreemde combinatie van arm en rijk zo dicht op elkaar. Zo zie je een terrein dat als afvalsbelt gebruikt wordt, aansluitend gevolgd door een hoog kantoorgebouw, dat aan de voet volgebouwd is met kleine, hoe zal ik het noemen, krottenwijkjes. Huisjes gebouwd uit opgestapelde betonblokken met daarop een ijzeren golfplaten dak. En niet een, maar honderden! En dan klagen wij dat we niet ruim wonen en dat onze huizen op elkaar gebouwd zijn. Een reis naar een land als Thailand doet je weer even beseffen hoe rijk wij het in Nederland hebben en wat een voorrecht het is dat wij in het rijke Westen geboren zijn. Tenminste, zo ervaar ik dat.

Voor het laatste deel van onze route, moetsen we de snelweg verlaten en letterlijk tussen de kledingwinkels door (de gemiddelde weekmarkt is er echt niets bij) onze weg naar het hotel vervolgen. Gelukkig was onze chauffeur kundig en hij bracht ons dan ook netjes tot aan de entree van het hotel. Met onze koffers werden we in de lobby afgeleverd. Tja en dan geef je zo'n man natuurlijk een tip, tenminste, dat vind ik dan gebruikelijk. Maar hoeveel? Op de luchthaven hadden we 10.000 Baht opgenomen, want men had aangegeven dat we de tol zelf dienden te betalen. De 10.000 Baht stond gelijk aan 264 euro (inclusief transactie kosten). Om makkelijk te rekenen, houden we dus maar aan dat 100 baht 2,50 euro is. Dat gezegd hebbende, vonden we 100 Baht een acceptabele fooi. Later kregen we door de reisorganisatie uitgelegd, dat het hier zowieso niet echt gebruikelijk is om te tippen en als je dan wat wilt geven, is 20 Baht volgens Green Wood Travel meer dan genoeg. Nou, de beste man had dus een goed begin van zijn dag zullen we maar zeggen.

Het inchecken verliep redelijk vlekkenloos, alhoewel de Thai in het Engels best nog lastig te verstaan zijn. Daarbij was onze receptiemedewerkerkster volgens het hoofd van de receptie pas 2 dagen geleden in haar job gestart, dus werd zij door alle collega's geholpen. Om nu te zeggen dat het efficiënt werkt om door 5 medewerkers tegelijk ingecheckt te worden.....
We stonden geboekt voor een superiorkamer en mochten zelf kiezen of we een tweepersoonsbed
of twee losse (twin) bedden wilden. Uiteindelijk bleek de kamer met het tweepersoonsbed nog niet klaar te zijn, dus hebben we nu twee losse, ruime bedden met een tafeltje ertussen. Het wordt dus of krap samen of ruim alleen slapen. Gezien de warmte zal het het laatste wel worden ;-) Daarbij is volgens Michel de non-smoking kamer gisteren nog een smoking geweest, want het ruikt hier behoorlijk mufjes.

Omdat het ontbijt in het vliegtuig niet echt uitgebreid was, hebben we hier op de kamer alsnog een ontbijtje besteld. Michel gooide zich gelijk in de Thaise cultuur en bestelde een Asian breakfast met steamed rice en chicken. Ik mikte op het veilige continental breakfast. Het was er redelijk snel en zag er goed verzorgd uit. Michel was een beetje teleurgesteld in zijn gerecht, aangezien de rijst en kip meer tot soep verwerkt was, dan een mooi bolletje gestoomde rijst, zoals hij verwacht had. Met de bijgeleverde kruiden heeft hij het geheel een eigen smaak gegeven, zodat het alsnog redelijk te eten was.

Na het ontbijt zijn we naar bed gegaan. Ik was echt doodmoe. Ik ben dan ook als een blok in slaap gevallen.

De wekker hadden we gezet om 14.00 uur en na iets meer dan 5 uurtjes geslapen te hebben, hebben we een lekkere douche genomen. Michel is in dit land echt een reus. Zelfs ik ben langer dan de gemiddelde Thaise vrouw, dus je kunt nagaan hoe hij boven de bevolking uittorent. Helaas is het hotel op de lokale gemiddelde lengte ingericht, want zelfs ik moest bukken om onder de douche in de badkamer te passen. Maar niet geklaagd, we genieten nu nog van een luxe, warme douche. Over een weekje liggen we op een bamboematje in de jungle!!!

Heerlijk opgefrist zijn we uiteindelijk naar de 14e verdieping van het hotel gegaan, alwaar het kantoor van Green Wood Travel zit. Helaas was onze 'eigen' Kwan niet op kantoor vandaag, maar een vriendelijke collega heeft ons verder geholpen. We hebben alle vouchers voor de hotels, transfers en tickets ontvangen inclusief een uitgebreide uitleg en kaart van Bangkok.
Na een overdaad aan informatie (ik ga dit nooit allemaal onthouden) zijn we naar buiten vertrokken om de omgeving te verkennen. Wow, ik voelde me echt een naïeve toerist! Ondanks dat ik best al wat van de wereld gezien heb, is dit (afgezien van een aantal trips naar de Malediven) de eerste keer dat ik me echt in een grote stad in Azië bevind. Ik heb dan ook mijn ogen uitgekeken. Alles is hier hutje mutje op elkaar gebouwd. Het verkeer raast door elkaar heen. Auto's, tuktuk's (een overdekte scooter die achter de chauffeur ruimte biedt voor twee peronen), motoren en scooters racen door de straten.
Door Bangkok lopen diverse rivieren en kanalen en rondom het water vindt het lokale level plaats. Naast de eerder beschreven 'krotjes' zit het werkelijk vol met kraampjes. Kleding, kleding en nog eens kleding wat de klok slaat. Echt onbegrijpelijk hoeveel winkeltjes met kleding je hier vindt. Nu begrijp ik waarom je naar een dergelijk land makkelijk kunt gaan back packen. Je hoeft van thuis bijna niets mee te nemen, je koopt gewoon alles hier tegen een habbekrats en gooit het na gebruik gewoon weer weg. Tenminste, zo zullen de meeste back packers het vermoedelijk doen, denk ik. Een voordeel van de Thaise bevolking is, dat ze niet opdringerig zijn, dus dat je niet ieder winkeltje ingesleurd wordt, maar op je gemakje kunt rondlopen en -snuffelen.
Echt ver van ons hotel zijn we niet gegaan. We hebben wat flesjes water gekocht, een busje Pringles bij de 7/11 en een opwaardeerkaart voor onze telefoon, die met de SIM kaart die we van Green Wood Travel gekregen hebben, omgebouwd is tot lokale prepaid telefoon. Het hotel durft echt schandalige prijzen voor het internet te vragen. Ik typ mijn verslag nu ook lokaal en knip en plak het dalijk in een keer op onze site.

Weer op de kamer aangekomen is Michel gelijk met de telefoon, SIM kaart en opwaardeerkaart aan de slag gegaan. Al snel bleken deze twee niet te matchen. We hadden een SIM kaart van aanbieder A en een opwaardeerkaart van aanbieder B. Beginnersfoutje zullen we maar zeggen. De eerste 300 Baht al over de muur gegooid. Daar hadden we hier in het hotel al een uurtje internet van kunnen betalen. Makkelijk is het opwaarderen ook niet, want de SIM kaart staat standaard op Thais ingesteld en ieder nummer dat je belt om assistentie te krijgen, is dan ook in het Thais en geloof me, daar is geen touw aan vast te knopen.

Toen Michel het probleem had vastgesteld, is hij nog even terug gegaan naar de 7/11 om een nieuwe opwaardeerkaart te kopen. Ik ben nog even een uurtje terug naar bed gegaan, terwijl hij (ik geloof echt een uur lang) met de telefoon in de weer is geweest om de boel aan de praat te krijgen. Het gaat ons niet zozeer om de mogelijkheid om tegen een voordelig Thais tarief naar huis te bellen, maar meer om de mogelijkheid om via de telefoon te internetten. Handig als we onderweg bijvoorbeeld ons verslag willen bijwerken. Anyway, het aan de praat krijgen van het geheel is nog steeds niet gelukt en de pogingen ertoe zijn nu tijdelijk gestaakt.

Om 19.00 uur zijn we van onze 29e etage, waar we trouwens een prachtig uitzicht over de stad hebben, afgedaald naar de 12e etage waar het Prince Palace Café zit. Hier hebben we à la carte kunnen eten. Ik nog steeds voorzichtig met een Ceasar salade en Michel met een wokgerecht (kip met cashewnoten) met gestoomde rijst. Het eten was er snel en smakelijk. Na een toetje van ijs en cake en een kopje cappuccino zijn we richting de receptie van het hotel vertrokken om een half uurtje internet te kopen en nu zitten we op onze kamer met de airco heerlijk aan. Michel ligt op zijn rug een spelletje op de iPad te spelen en ik zit lekker op bed aan ons verslag te werken. Ondertussen hoor ik op zijn telefoon toch echt herkenbare geluidjes van binnenkomende berichten op o.a. Facebook. Zou de boel nu toch werken???? We zullen het zien.

Vanavond gaan we lekker vroeg onder de wol. Hopelijk zijn we snel van het jetlag gevoel af. Morgen wordt het een vroegertje. We gaan om 06.00 uur ontbijten om vervolgens rond 07.00 uur een taxi te nemen, richting een ander deel van de stad, vanwaar onze fietstocht begint. Ik ben echt zo benieuwd! In totaal gaan we zo'n 20 à 25 kilometer fietsen. Makkie, zal de meerderheid van onze volgers zeggen, maar ik fiets nooit, dus dat wordt geheid zadelpijn. Hoop ook dat het allemaal niet te snel gaat, want met die hitte ben je zo buiten adem. Voor de zekerheid maar voldoende flesjes water in de rugzak meenemen, zodat we onderweg goed de dorst kunnen lessen.

Okido, dat was het voor vandaag. Onze eerste dag, die ik gezien de overvloed aan beschikbare tijd, zeer uitgebreid heb kunnen beschrijven. Groeten aan het thuisfront en alle volgers!