Zaterdag 19 mei - de fietstocht in Bangkok

Vanochtend ging de wekker vroeg, om 05.20 om precies te zijn. Dit keer had ik de wekker niet goed gezet, dus we houden het twee wekker systeem er voor de zekerheid maar gewoon in!

Na een verfrissende douche zijn we richting het Prince Palace Café vertrokken. Gisteren hebben we hier ons diner gegeten en vandaag kwamen we er terug voor het ontbijt in buffetvomr. Een goed buffet met zowel Oosterse als Westerse gerechten. Wij hebben het bij broodjes met ei en jam gehouden.

Na het ontbijt hebben we om 06.20 uur de taxi genomen. We moesten om 07.45 uur bij het fietsenverhuurbedrijf zijn, maar volgens het reisbureau was het best een eindje rijden vanaf ons hotel en we moesten tevens rekening houden met de ochtendspits. Gelukkig had het reisbureau het adres voor ons in het Thais op een briefje geschreven. Dit werkt voor de taxichauffeurs, die over het algemeen erg matig Engels spreken, heel prettig. Onze taxichauffeur leek te weten waar hij moest zijn. Hier heeft het navigatiesysteem zijn intrede nog niet gedaan en men rijdt uit het blote hoofdje de stad door.

Met de ochtendspits viel het wel mee. We waren dan ook veel te vroeg op de plaats van bestemming. Het fietsenverhuurbedrijf zat midden in een klein bewaakt wijkje. Een van de medewerkers was reeds aanwezig. Fijn, want zo konden we binnen voor een verkoelende fan wachten op de rest. De groep zou uit 8 personen bestaan vandaag. Later zou blijken dat het naast ons ging om een wat ouder Nederlands stel dat in Kuala Lumpur woont (zij wonen daar als expats en gaan meestal naar Thailand op vakantie), een jong Duits stel en een Amerikaan met een Thaise vrouw, die we later nog regelmatig inwendig zouden vervloeken, omdat zij de groep nogal vaak ophield.

Toen iedereen terplaatse was, mat de gids ons allen een fiets aan. Een soort city bike met de banden van een mountainbike. We gingen toch alleen door de stad fietsen??? Dit beloofde meer en geloof me, met mijn conditie van een halfdood paard, belooft dat niet veel goeds.

Nadat alle zadels goed waren afgesteld, kregen we nog een snelle uitleg over de remmen, versnellingen en de handtekens, die de gids onderweg zou maken. Voorzien van deze nieuwe kennis, vertrokken we uiteindelijk rond 08.15 uur.

Zoals gisteren al geschreven, rijden ze hier als gekken, tenminste, dat was onze eerste indruk. Het benieuwde me dan ook enorm waar wij zouden gaan fietsen. Daar zouden we snel antwoord op krijgen, gewoon tussen de racende scooters, tuktuks en auto's door! Nee, niet op een apart fietspad, maar links op de snelweg in een treintje achter elkaar. Na het eerste stukje van tien minuten gefiets te hebben, sloegen we een klein straatje in. De gids legde ons uit, dat we nu door de wijken zouden gaan rijden, waar de lokale bevolking woont. Voornamelijk de arbeiders en werklozen van Thailand. Omdat er weinig beschikbare ruimte in de stad is, woont men vaak met een heel gezin in een eenkamerappartementje. Van de 67 miljoen inwoners in Thailand, woont 10 miljoen alleen al in Bangkok.
De meeste mensen hier werken in overheidsfuncties, in de vele 7/11's die deze stad rijk is, in de bouw of als taxichauffeur. Een medewerker van een supermarkt verdient zo'n 200$ (8.000 Baht) per maand, waarvan slechts 5% aan belastingen betaald hoeft te worden. Een eenkamerappartementje komt qua huur op zo'n 1.500 Baht per maand. De middle class bouwt soms zelf een huisje, als ze zich dit kunnen veroorloven. Een eenkamerappartementje kost zo'n 15.000$ om te bouwen, terwijl een iets groter huisje 25.000$ kost. De meeste mensen kunnen zich dit echter niet veroorloven en wonen in de 'krottenwijkjes' die ik gisteren al beschreven heb. En die gingen we nu met de fiets verkennen!

Zoals we vanuit het hotel al gezien hadden, staan deze huisjes echt heel dicht op elkaar gebouwd. Met de fiets kon je er net tussendoor rijden. En omdat men natuurlijk niet over een airco beschikt, staan alle ramen en deuren open en krijg je dus een direct zicht op het dagelijkse leven. In de eenkamerhuisjes gebeurt het allemaal. Slapen, ontspannen en eten. Het eten wordt vaak buiten voor de deur klaargemaakt, waar ook de afwas en de was gedaan wordt.

Het eerste uur van de trip hebben we zo door de lokale wijkjes gereden. Echt fantastisch dat we dit gedaan hebben, want zelf waren we hier nooit gekomen en hadden we uiteindelijk ook een compleet andere en verkeerde indruk van de stad gehad. Onderweg kwamen we overal offerhuisjes tegen. De mensen hier eren de geesten van hun overleden familieleden enorm. Er wordt zo vaak mogelijk geofferd aan ze, eten, drinken, bloemen en wat dan ook.

Het fietsen was overigens heel goed te doen, ook voor iemand als ik, die nooit fietst en daarbij ook nog een slechte conditie heeft. Er werd onderweg regelmatig gestopt, gewoon om even op adem te komen of om van de gids meer informatie te krijgen. Voor een nieuw flesje ijskoud water werd ook steeds gezorgd. Je hoefde echt geen dorst te krijgen.

Na een uurtje peddelen, kwamen we uiteindelijk bij de haven aan. Hier stapten we met de hele groep in een long tail boat, zo genoemd omdat de schroef aan een lange as als het ware achter de boot aan 'sleept'. Zo'n ding gaat nog best snel en in een mum van tijd waren we aan de overkant van de rivier op een eiland. Het eiland wordt door zo'n 40.000 mensen bewoond. De oppervlakte kan ik me niet precies meer herinneren, maar ik geloof dat het 39 vierkante kilometer betreft.

Het eiland bestaat voornamelijk uit junglegebied, dat overigens zeer goed bereikbaar is, omdat men dwars door de jungle een redelijk breed pad van asfalt heeft aangelegd. Elkaar passeren gaat er net, maar ik geloof dat we maar twee keer tegenliggers met vervoer zijn tegengekomen.

Al snel kwamen we bij een schitterend park uit, waar we gestopt zijn om de vissen (Koi karpers, tillapia en meervallen) te voeren. Zodra de eerste korrels visvoer in de vijver werden gegooid, krioelde het van de happende mondjes. Erg grappig om te zien! Dit was een leuke bijkomstigheid van de tour.

Rond lunchtijd maakten we een stop waar we naar keuze fried rice of fried noodles met chicken of pork konden eten. Uit veiligheidsoverwegingen heb ik voor een vegetarische variant gekozen. Het eten was overigens erg smakelijk, dus we hebben lekker zitten smikkelen. Michel kreeg van de eigenaar van dit kleine, ja hoe zal ik het noemen, restaurantje? nog een blikje ijskoude Heineken aangeboden. Daar vlieg je dan duizenden kilometers voor, om van een lokale bewoner een ijskoud Hollands biertje te krijgen. Hier hebben we ook het lokale water geproefd. Er zit een behoorlijke aardesmaak aan en ik hoop dat we er niet ziek van worden. Tot nu toe blijft de buik rustig, dus het zal wel meevallen.

Na weer een stukje gefietst te hebben, stopten we bij de oudste tempel van Bangkok. In deze 190 jaar oude tempel ligt een slapende Buddha die we ook van dichtbij konden bekijken en fotograferen. Thailand is het land van de tempels er zijn er in totaal wel 37.000, variërend van heel klein tot enorm groot. De monnikken die er werken, gaan 's ochtends al heel vroeg de straat op om hun keteltjes door de lokale bevolking te laten vullen met eten. Ze moeten het doen met het eten dat ze van de bevolking krijgen. Tot 11.00 uur mogen ze eten en drinken en daarna moeten ze het tot de volgende dag zonder eten en drinken stellen. Behoorlijk afzien hoor.

Na het bezoekje aan de tempel kwam onze tocht op het eiland bijna tot een einde. Met een wat grotere longtailboat zijn we uiteindelijk weer naar het vasteland gebracht, waar het nog een klein uurtje fietsen naar ons beginpunt was. Dit laatste uurtje vond ik behoorlijk zwaar. De zon stond inmiddels hoog aan de hemel te branden en we waren wederom naïeve toeristen geweest door geen zonnebrand noch een petje meegebracht te hebben. We waren overigens niet de enigen. Niemand had zonnebrand bij zich. Iedereen had de weersvoorspellingen geloofd en daar werd toch echt bewolking opgegeven. Daar hebben we weinig van gezien. Pas tegen het begin van de middag verzamelden zich wat wolkjes aan de hemel, maar lang niet genoeg om in een schaduw te kunnen rijden. Ik was dan ook blij dat de tocht van 25 kilometer (WOW wat een prestatie als je nooit fietst!) uiteindelijk rond 12.30 uur klaar was.

Bij de organisatie kregen we een heerlijk verfrissend doekje dat in de vriezer gekoeld was. Na uitgepuft en een beetje afgekoeld te zijn, stond een medewerkster van Green Wood Travel met de auto voor de deur om ons en het Duitse stel op te pikken. Wij werden vanaf daar naar een Spa gebracht en de Duitsers gingen rechtstreeks naar hun hotel. Nog een vermakelijk moment in de auto trouwens, André Hazes schalde uit de speakers! We begrepen er niets van, maar al snel werd ons duidelijk dat de auto van de Nederlandse eigenaar van Green Wood Travel was. We hadden de Duitsers net uitgelegd wat ons André voor zanger was, door als voorbeeld Udo Jurgens te noemen met zijn nummer Gutte Nacht Freunden, maar dat nummer kenden ze niet eens! Worden wij nu oud of misten zij gewoon een stukje opvoeding???

De Spa zag er schitterend uit. Zelfs in Nederland zou ik het nog als een goed verzorgde en zeer sfeervolle spa willen betitelen.

Na allebei een glaasje water en een paar slippers te hebben gekregen, werden we naar boven naar de zogenaamde 'couples room'gebracht. Hier konden we eerst een douche nemen (gelukkig maar, want tijdens het fietsen had ik bijna twee liter water weggewerkt en volgens mij de hele boel ook weer uitgetranspireerd) en moesten we ons daarna in een wegwerp onderbroekje hijsen, dat, toen het net uit de verpakking kwam, niet groter was dan een pantykousje. Hahahaha, het was ook nog doorschijnend dus we hebben smakelijk om elkaar gelachen.

De Thaise masseuses waren klein van stuk met hele slanke handen en vingers, maar respect voor de kracht die ze ermee konden zetten. Twee uur lang hebben die kleine handjes onze lichamen heel vakkundig gemasseerd. Wat een genot! Het was voor Michel de eerste keer dat hij een professionele massage kreeg en hij vond het aangenaam. Niet goddelijk zoals ik het vond, maar gelukkig heeft hij er ook wel van genoten.

Nadat we een tweede verfrissende douche hadden genomen en de olie van ons lijf hadden gewassen, kregen we in de lobby nog een heerijk kopje zoete thee aangeboden, waarna we een taxi zouden aanhouden, om richting ons hotel te vertrekken. De eerste taxi die ik aanhield had echter geen meter en wilde ons tegen een vooraf afgesproken prijs naar het hotel brengen. Deze prijs lag echter anderhalf keer zo hoog als op de heenweg. Ondanks dat het nog steeds om een paar centen ging, lieten wij ons natuurlijk niet afzetten en riepen we accuut een andere taxi aan de kant. Er rijden er hier genoeg, New York stijl ongeveer. Meer taxi's dan gewone auto's. En de meeste hebben een zeer herkenbare felroze kleur. De tweede taxichauffeur begreep niet echt waar we heen moesten. Blijkbaar verstaan ze het Engels alleen als je ze aanspreekt in hun eigen gebrekkige accent en dat moeten we blijkbaar nog leren. Dus de Spa weer in en hier gevraagd om voor ons het adres van het hotel in het Thais op te schrijven. Een van de medewerksterswas zo lief om voor ons een taxi te regelen, die ons vervolgens redelijk snel naar het hotel terug gebracht heeft. Daar kwamen we om 16.30 uur aan, volledig ontspannen en verrijkt met hele mooie herinneringen die Michel, mag ik wel zeggen, keurig op de gevoelige plaat vast heeft weten te leggen. Zowel bij de diverse stops als tijdens het fietsen. Hij wordt nog een echte Van Tellingen!

Na twee uurtjes geslapen te hebben, werd ik met een beetje hoofdpijn wakker. Misschien teveel zon gehad? Onze armen en gezichten zijn in ieder geval zo rood als een kreeft. Vanwege de hoofdpijn en omdat het restaurant gisteren bijna leeg was, wat ik niet echt gezellig vond, wilde ik liever op de kamer blijven eten. De roomservice kaart is zeer uitgebreid. Michel koos voor een spicy chicken soup met kokosmelk, die uiteindelijk meer lemon dan spices bevatte, maar toch goed te eten was. Zijn hoofdgerecht bestond uit een Westerse mixed grill. Ik nam de fried noodles met kip. De noodles van 's middags waren me prima bevallen en ik ging voor de herkansing. De smaak kwam dicht in de buurt van de 's middags vers (maar beter) klaargemaakte noodles. Mijn dessert bestond uit een bordje met heerlijk vers fruit. Ik heb me dit keer niet laten verleiden door de heerlijke zoetigheden op de kaart.

Na veel gepruts, heeft Michel de tv eindelijk aan de praat gekregen. De verlichting en elektriciteit wordt hier bediend via een paneel op het nachtkastje, maar het werkt niet echt zoals het hoort. Als je tafel aanklikt gaat het licht in de gang aan en als je gang aanklikt gebeurt er weer niets. Maar de aanhouder wint en hij ligt nu te kijken naar een filmpje dat hij thuis gedownload heeft en nu via de USB ingang van de tv kan afspelen. Ik werk ons verslag maar weer eens bij. Uit ervaring kan ik zeggen dat het beter is om dat iedere dag te doen, anders vergeet je de details, die het vaak bijzonder maken, te snel. Gelukkig is mijn hoofdpijn bijna weg. Ik ga zo nog maar eens een spelletje op mijn iPhone doen en misschien haal ik nog wat internet tegoed bij de receptie om dit verslag te plaatsen en mijn mamsie nog even te skypen. Dan vroeg naar bed. Morgenochtend gaan we op eigen gelegenheid de stad verkennen. We hebben 's ochtends en 's middags vrijaf, dat wil zeggen geen vooraf geboekte tours gepland. Om 19.00 uur hebben we gereserveerd in het Baiyoke SKY hotel, waar we op de 78e etage van een gigantisch buffet gaan genieten. De kwaliteit van het eten schijnt daar niet super te zijn, maar de keuze is reuze! Genoeg om weer naar uit te zien dus.

Tot later maar weer!