Dinsdag 22 mei - dag 2 River Kwai Tour

Het is 14.50 uur en we zijn net aangekomen bij ons hotel voor vanavond. Het was een educatieve en indrukwekkende ochtend.

Om 07.00 uur ging onze wekker. Na een korte douche (de badkamer had een klein boilertje en dat was leeg toen ik mijn haar wilde gaan wassen) zijn we met de gepakte koffers richting de receptie/het restaurant vertrokken. Hier konden we gebruik maken van gratis internet. Tijdens het ontbijt heb ik dan ook ons verslag van gisteren op de site geplaatst en direct even de social networks bekeken en gelezen of er nog spannend nieuws in de wereld te melden was.

Qua ontbijt waren we met het buffet in het hotel in Bangkok best verwend geraakt. Nu moesten we het stellen met een stukje toast, iets wat door moest gaan als een croissant en een eitje naar keuze. Met jus d'orange (althans een soort knaloranje, mierzoet limonadesap) en een kopje koffie of thee hadden we alsnog een vrij complete maaltijd. Om 09.00 uur vertrokken we met ons busje richting Hell Fire Pass.

Van WOII weet ik best wat zaken af, maar dan met name over de gebeurtenissen in Europa. De impact die WOII echter op dit gebied heeft gehad, was voor mij tot op heden redelijk onbekend.

In het begin van de veertiger jaren van de vorige eeuw, is Japan de Westerse kolonies binnen gevallen, waaronder Birma en Thailand. Met het bemachtigen van deze gebieden, konden ze de toevoer van bepaalde grondstoffen aan het Westen stopzetten. Om de bereikbaarheid te vergroten, wilde de Japanners een spoorlijn van Birma naar Thailand bouwen. Men had ooit berekend dat een dergelijke klus zo'n 6 jaar in beslag zou nemen, maar de Japanners is het in 9 maanden gelukt. Vraag alleen niet hoe!
Niet alleen Aziaten, maar ook Westerse krijgsgevangenen (waaronder inwoners van de Nederlandse kolonie Indonesië) werden door de Jappen te werk gesteld om de spoorlijn aan te leggen. Hell Fire Pass (met als officiële naam de Konyu uitgraving) is een beruchte plaats in de spoorlijn geworden. De rotsen moesten hier uitgehakt worden en dit gebeurde deels met dynamiet, maar voor een groot deel ook handmatig. Met slecht gereedschap, bijna zonder eten (een lepel of drie rijst per dag) en onder erbarmelijke (medische) omstandigheden moesten de te werk gestelden zo'n 18 uur per dag aan de spoorlijn werken. In de hitte, in de moeson, 's nachts.... er werd constant doorgewerkt. 's Nachts werd het gebied verlicht met olielampen, die schaduwen van de magere werkers op de muur van de pas deden schijnen. Men zag het als de hel op aarde, vandaar de naam Hell Fire Pass.
We zijn met een MP3 speler, die in het Nederlands informatie verstrekte, de pas ingedaald en hebben daadwerkelijk gezien hoe de rotsen door de gevangenen uitgehakt zijn. Naar het schijnt hebben bij de aanleg van de spoorlijn 90.000 Aziaten en 12.800 Westerse krijgsgevangen het leven hier gelaten. Doodsoorzaken waren voornamelijk uitdroging door de Cholera en langdurige diaree. Je kunt het je haast niet voorstellen, dat deze mensen hier onder die omstandigheden hebben moeten werken. De temperatuur bereikte tijdens ons bezoek 38 graden. Ik kan me niet herinneren, dat ik ooit zo getranspireerd heb, zonder dat ik in de sauna zat of aan het sporten was. De straaltjes zweet liepen gewoon van mijn rug. En dan te bedenken, dat wij nog in een heel relaxed tempo de trappen zijn afgedaald en opgeklommen. De arbeiders hier hebben zelfs staan zwoegen in deze temperatuur. Als ze niet hard genoeg werkten, dan werden ze geslagen met bamboe stokken of de Japanners gooiden stenen de pas in. Ik voelde me vandaag even heel nederig. De gids op de MP3 speler gaf aan, dat de meeste mensen bij het bezoek wel iets 'voelen' en dat klopt ook. Je staat naar een uit de rotsen gehakte doorgang te kijken, meer is het eigenlijk niet, maar toch heeft het bezoek een diepe indruk op mij achtergelaten. Zeker omdat op de MP3 speler ook overlevenden aan het woord kwamen en vertelden hoe zij het ervaren hebben. Ik vond het jammer dat we gisteren al op de herdenkingsplaats van de slachtoffers, die bij de aanleg van de spoorlijn gevallen zijn, zijn geweest. Ik denk dat het nog meer indruk op me gemaakt had, als we deze 'begraafplaats' na ons bezoek aan Hell Fire Pass hadden bezocht. Pas dan had ik de volle betekenis hiervan goed kunnen begrijpen.

Rond 11.30 uur vertrokken we nog volledig uitpuffend en zwetend en onder de indruk vanuit Hell Fire Pass en reden richting onze lunchlocatie. We kregen wederom een vastgestelde lunch geserveerd, die bestond uit gewokte groenten, kip, varkensvlees en zoetzure vis, dit samen met gestoomde rijst. Kortom, genoeg afwisseling, zodat er voor ieder wat wils was. De heerlijke, gebakken banaan met een bolletje vanille ijs na, heb ik mij goed laten smaken.

Om 13.00 uur zijn we vervolgens op het lokale boemeltreintje gestapt en hebben een uurtje door het mooie landschap en langs de rivier gereden. Nou eigenlijk kan ik beter zeggen, gestuiterd. Het spoor was zo hobbelig, dat ik op bepaalde momenten dacht, dat de rijtuigen eraf zouden vliegen. Een niergordel zou geen overbodige luxe zijn geweest. Ik hoop dat onze nachttrein naar Changmai overmorgen rustiger rijdt, anders heb ik nu al spijt dat ik Michel zijn voorstel heb geaccepteerd om het bovenste bed te nemen.
De natuur is hier trouwens ontzettend mooi. Heuvelachtig en heel, veel groen. Het was een klein uurtje genieten.

Het resort waar we nu verblijven, heeft cabins die op de rivier Khai Noi drijven. Je kunt zo uit de cabin de rivier in springen. Zwemmen is alleen niet echt mogelijk, want de stroming is zo ontzettend sterk. René, de man van het andere stel waarmee we de tour doen, sprong in het water en werd binnen no time een paar meter afgedreven. Dus maar niet zwemmen in de rivier. Er is gelukkig ook een zwembad als we zouden willen afkoelen in het water.

Om 19.30 uur worden we in het restaurant verwacht. Het diner is inclusief en we zullen dan waarschijnlijk wel met z'n viertjes eten. Ik heb al best trek, want het eten hier is zo licht verteerbaar, dat je na een paar uur al weer honger hebt. Ik begrijp nu waarom ze hier in Azië de hele dag door kleine hapjes eten. Maar zo ver is het nog niet. Ik ga nog even relaxen (tukje doen) om bij te komen van een toch wel inspannende, maar nog meer indrukwekkende dag.

Ondanks de herrie heb ik goed kunnen slapen vanmiddag. Het resort wordt voorbereid op het hoogseizoen. Volgens mij zijn er bijna geen gasten, maar ze hebben ons desondanks een kamer gegeven, die naast de kamer ligt, waar een nieuwe deur gemaakt en geplaatst moet worden. De hele middag werd er getimmerd en geklopt. Het is nu 22.00 uur en ze zijn hier een paar meter verderop nog aan het lassen en ijzerzagen! Samen met een razende airco doet dit toch wel een beetje af aan het gevoel dat je in the middle of nowhere bent.

Het diner was weer goed verzorgd. We hadden vooraf een lekkere kippenbouillon en het hoofdgerecht bestond, zoals gebruikelijk zou ik bijna zeggen, uit een vijftal verschillende gerechten. Toe nog wat verse ananas en watermeloen gevolgd door een kopje thee en koffie. We hebben samen met René en Evy gegeten en gezellig zitten kletsen. Om 21.45 uur zijn we richting de kamer gegaan, waar ik nu het verslag zit te typen.

Het is Michel inmiddels gelukt om met onze prepaid kaart internet op zijn telefoon aan de praat te krijgen. Voor een download van 50MB betalen we 50 Baht (iets meer dan een Euro) terwijl ik via mijn Nederlandse provider voor een weekkaart van 25MB 25 Euro zou moeten betalen, wat een verschil! De verbinding is op dit resort niet echt stabiel, dus het gaat niet lukken om het verslag vanavond nog op de site te zetten. Dat zal morgen in Bangkok gaan gebeuren.

Onze dag zal morgen vrij relaxed zijn. We vertrekken hier om 08.30 uur richting een National Park, waar we de mogelijkheid krijgen om bij een waterval te zwemmen. In het water schijnen visjes te zitten, die aan je huid knabbelen en zo de boel reinigen. In een Spa zou je hier voor moeten betalen, maar wij gaan dit in de vrije natuur beleven. We blijven daar een uurtje of drie om te wandelen en te zwemmen. Na de lunch vertrekken we richting Bangkok, dat inmiddels zo'n 3,5 uur rijden vanaf hier is. René en Evy nemen vanaf daar de nachttrein naar hun volgende bestemming en wij slapen nog een nachtje in Bangkok.

Het bevalt me prima, dat ik onze reis uit verschillende bouwstenen heb opgebouwd. Zo zijn we iedere tour weer met andere mensen. Erg leuk om verschillende mensen te ontmoeten en we lopen bovendien niet het risico, dat we lang 'opgescheept' zitten met mensen waarmee het niet zou klikken.

Nou, ik ga afsluiten en proberen zo te slapen in al die herrie hier. Ik vraag me af tot hoe laat ze nog doorgaan met branden, slijpen en lassen. Voorlopig klinkt het nog niet alsof ze aanstalten maken om hun bedje op te gaan zoeken. Tot morgen maar weer.