Vrijdag 25 mei - met de trein naar Changmai

En het werd inderdaad een lange nacht. Om 00.15 uur kwamen de inmiddels goed aangeschoten buurmannen terug van de restauratie. Eigenlijk net op het punt, dat we een beetje de slaap begonnen te vatten. Ze voerden op een voor aangeschoten mensen bekende 'zachte' toon nog even een conversatie over de in hun ogen hitsige Amerikaanse dames van een paar 'kamertjes' verder en gingen toen gelukkig vrij snel slapen.

Om 03.00 uur schrok ik me werkelijk te pletter. De Australiër was blijkbaar vergeten zijn wekker af te zetten, want zijn muziek begon in de stille trein behoorlijk hard te spelen. De beste man lag zelf echter in coma dus Michel moest hem wakker maken om te vragen of hij zijn telefoon uit wilde zetten. Fijn, wederom klaarwakker en opnieuw proberen in te slapen. Verder dan af en toe een beetje indommelen kwam het niet en het was dan ook een hele lange nacht.

Toen het rond 06.00 uur licht werd buiten, moest ik naar het toilet. Dus eerst mijn lenzen in en op weg naar het gat! In de hotels zijn gelukkig normale toiletten te vinden, maar de Thai doet het boven een gat in de grond met twee voetstappen ernaast. Het toilet zoals we dat tot een aantal jaar geleden ook nog veel in Frankrijk tegen kwamen. Nu is het al lastig om hurkend je behoefte te doen, omdat je dat niet gewend bent, maar in een schommelende trein is het niet alleen verdomd lastig, maar ook nog eens niet zonder gevaar. Je kunt je voorstellen dat niet iedereen in het gat kan mikken onder deze omstandigheden, dus het laatste dat je wilt, is dat je valt in het toilet. Brrrrr het idee alleen al. Gelukkig waren er voldoende beugels aan de muren bevestigd om je aan vast te houden.
Nadat ik mijn bedje weer had gevonden, heb ik naar buiten liggen kijken. Het was ontzettend groen hier en ik kreeg al echt een jungle gevoel. Daar gaan wij morgen in wandelen, spannend!
Ondertussen werden er meerdere mensen wakker en kwam de bediening vragen of we ons ontbijt al wilden. Tja, we waren toch wakker, dus prima.

Om 09.30 uur zouden we aankomen in Changmai. Eigenlijk was het maar een klein stukje van Bangkok naar Changmai. Met het vliegtuig zou je er maar een uurtje over doen, maar met deze boemel moesten we er maar liefst 14 uur voor uittrekken. Toen het richting 09.30 uur ging, leek het er totaal niet op, dat we in de buurt van een grote stad kwamen. Michel hoorde een van de conducteurs tegen onze Franse buren zeggen, dat het nog twee uur zou duren, voordat we in Changmai zouden zijn. Logisch dat we vertraging hadden opgelopen, want op sommige stukken reden we niet sneller dan een scooter. Nou, dan nog maar even terug de kooi in en proberen te tukken.

Om 11.40 uur waren we eindelijk in Changmai. Gelukkig was onze transfer er nog. Ik had me goed kunnen voorstellen dat die na een uurtje wachten vertrokken zou zijn, maar een treinvertraging is niet uniek en men had van tevoren gebeld om na te gaan hoe laat we ongeveer aan zouden komen. De chauffeur en gids brachten ons in 20 minuutjes met een airconditioned busje naar het hotel.

Changmai is de tweede stad van Thailand, maar heeft slechts 400.000 inwoners, in vergelijking met de 10 miljoen in Bangkok. De meeste mensen werken hier in de landbouw, zij verbouwen voornamelijk rijst. Ons hotel ligt in het oude centrum van de stad, een mooie locatie, want het is tevens in de buurt van de avondmarkt, die dagelijks van 18.00 tot 00.00 uur gehouden wordt. Het is overigens opvallend, dat Changmai veel minder kraampjes heeft dan Bangkok. Daarvoor zullen we waarschijnlijk op de avondmarkt terecht kunnen.

Rond 12.00 uur waren we in het overigens zeer nette hotel. Ook hier was een lunchbuffet, waar we, nadat we de koffers op de kamer hadden gebracht, gelijk gebruik van hebben gemaakt. Het eten was er prima. Het was erg druk en wemelde van de bejaarde Aziaten. Bovendien was de live muziek zo vreselijk slecht, dat we heel snel gegeten hebben en richting de kamer zijn vertrokken. Met het slaapgebrek van de vorige nacht en een inspannende trekking van drie dagen voor de boeg, ben ik nog even gaan slapen. Michel heeft tv liggen kijken.

Om 18.00 uur moesten we in de lobby van het hotel zijn om een uitleg van onze gids te krijgen over wat o.a. mee te nemen de komende drie dagen. We zaten om 17.30 uur al beneden, maar ik ben na 20 minuutjes naar de kamer gevlucht. Ik had zo'n bonkende koppijn en het zweet brak me uit, dat ik gewoonweg moest gaan liggen. Ik was blij dat ik mijn bedje gehaald had, zonder in te storten onderweg, ik zwabberde echt op mijn benen. Ik vermoed dat het vele op bed liggen en het wel en niet slapen de oorzaak van mijn hoofdpijn is.

Michel was om 18.30 uur terug op de kamer met een lijstje van alle dingen die we mee moeten brengen: wandelschoenen, slippers of sandalen, broek en t-shirts, zaklamp, poncho, zwemkleding, zonnebril, zonnebrandcrème, deet tegen de muggen en toiletspullen. We schijnen samen met drie anderen (Britten) op pad te gaan. Het was Michel niet duidelijk of er eventueel nog meer mensen in andere hotels zijn, die ook meegaan, maar dat zien we morgen wel. Hij heeft ook nog even gevraagd hoe het met de zwaarte van de trekking zit, aangezien de meeste deelnemers op de site van Green Wood Travel geschreven hadden, dat de trekking helemaal niet als licht werd ervaren. De gids gaf aan, dat we uiteraard gaan hiken en dat het soms klimmen en dalen is, maar dat als we wilden stoppen om even te rusten, dat allemaal mogelijk was. We waren zijn familie en hij zou goed voor ons zorgen. Qua eten heeft Michel (omdat ik zo'n moeilijke eter ben) uit veiligheidsoverwegingen aangegeven dat ik vegetarisch eet en dat was gelukkig geen probleem. De gids is tevens de kok en zal voor ons onderweg Thais koken.

Michel is net nog even de straat uitgelopen hier om wat te snacken te kopen. We gaan niet uitgebreid dineren, omdat onze buikjes van het middag buffet nog vol genoeg zitten. Straks op tijd naar bed, morgen de rugzakken pakken en dan gaat het echte avontuur beginnen! We zullen dan ook voor een aantal daagjes niet bereikbaar zijn.

PS: vandaag is ons Maxootje jarig. Via deze weg nogmaals hartelijk dank aan de oppassers thuis. Willen jullie onze beestjes een dikke knuffel van ons geven?