Zondag 27 mei - dag 2 jungletrek

Vanochtend werden we gewekt door het ochtendgloren. Niet dat we veel geslapen hebben, want de matrasjes waren een regelrechte ramp. Het maakte nauwelijks verschil met rechtstreeks op de bamboe vloer te slapen. We hadden overigens geen idee hoe laat het was, want alleen Elliot had een horloge bij zich en die was al gaan wandelen. Later bleek, dat hij met Kan naar het dorpje was gelopen, waar Kan nog wat mango's had gehaald.

Het ontbijt was werkelijk 'Continental' te noemen. We kregen de man twee hard gekookte eitjes, er was geroosterd brood, boter, jam, thee en koffie en de verse mango's. Niets mis mee voor een ontbijtje, zeker niet in de jungle.

Na het buikje goed gevuld te hebben, ben ik me af gaan spoelen in de toiletruimte. We waren de vorige avond zo ons bedje ingedoken, want we waren gewoonweg te moe om ons die avond nog af te spoelen. Michel en ik waren overigens de enigen die de moeite nog namen om te 'douchen', de rest hield het bij tanden poetsen en een flinke spray deodorant.

Omdat de vorige dag voor mij niet echt vlotjes verlopen was, had de gids beloofd om vandaag een vlakkere route te nemen naar onze volgende bestemming. Ik vreesde echter bij de start al hoe vlak dit zou zijn, want als we de berg zouden moeten bedwingen, die we gisteren afgekomen waren, dan beloofde dat niet veel goeds. Gelukkig gingen we een andere kant op. Niet zonder de nodige beklimmingen, maar ze werden op z'n minst afgewisseld met vlakkere stukken, wat gisteren zeker niet het geval was.

De natuur was overigens schitterend. Ondanks dat het regenseizoen nog echt moet beginnen, is alles heel groen en weelderig begroeid. We keken onderweg dan ook onze ogen uit. Ook onze oren kwamen niets tekort. Ondanks dat je niet veel dieren ziet in de jungle, hoor je er des te meer. Wat kunnen die beestjes een herrie maken zeg. Het heeft er menig keer toe geleid, dat we in discussie raakten of er soms een houtzagerij in de buurt was, maar het bleek 'gewoon', dat een soort grote tor met vleugels zo'n ontzettend lawaai kon maken. En als ze dat met grote aantallen tegelijk doen, dan zou je rustig kunnen denken dat je vlak langs een houtzagerij liep.

Het wandelen ging vandaag overigens veel beter. Waarschijnlijk omdat het nog vroeg was, we waren om 08.00 uur al vanuit ons kamp vertrokken. De zon stond nog niet hoog aan de hemel en onder de bomen liepen we redelijk beschut. Daarbij waren de beklimmingen minder stijl dan gisteren. Dit alles zorde ervoor, dat ik bij het beklimmen van een berg inmiddels al 50 passen achter elkaar kon lopen, daar waar het er gisteren nog maar 30 waren. Ik blaakte bovendien van het zelfvertrouwen na mijn prestatie van gisteren. Was het maar anders geweest. Het was ook de gidsen niet ontgaan, dat ik monter en fit met de groep mee kon komen. Bij een splitsing in het 'pad' aangekomen, begonnen ze saampjes driftig in het Thais te overleggen. Achteraf zal het zoiets geweest zijn als "Nou, die vetzak kan aardig meekomen vandaag. Ik denk, dat we best voor de kortere, maar meer inspannende route kunnen gaan. Wat denk jij? Nou inderdaad, dat doet die bolle lekker. Ik ben voor, we nemen het stijlere pad." En zo geschiedde. Na nog een klein stukje geklommen te hebben, begonnen we aan een afdaling. Ik vroeg me soms af of Kan wel precies wist waar we heen moesten. Eerder had hij nog verteld, dat hij deze trip bijna wekelijks maakte en nu moesten we ineens een berg af, waar helemaal geen pad was en waar de nodige keren door de bush bush gehakt moest worden, om voor ons een pad te banen. We kregen voor de veiligheid allemaal een vers gehakte bamboe wandelstok aangemeten en die hadden we wel nodig ook, anders waren we door de bladeren en vruchten die op de grond lagen, waarschijnlijk met rugzak en al de berg afgegleden.

Om 10.15 uur kwamen we bij een open veld aan. Aan de rand hiervan, stond een houten hutje en daar hebben we heerlijk uit zitten puffen. Soms kan zitten alleen al goddelijk zijn. Ondanks dat we allebei, ik schaam me als ik het moet zeggen, ontzettend blij zijn met onze sandalen, begonnen bij mij toch de eerste tekenen van blaren te verschijnen. Ik schrok me dan ook werkelijk te pletter, toen ik van Janey hoorde, dat we vanaf dit punt nog 2,5 uur zouden moeten lopen. Ik was nu al doodop. Bovendien begon de zon inmiddels goed door te breken en het zag ernaar uit, dat we het komende stuk door open veld zouden moeten wandelen. Maar goed, verstand maar weer op nul. Soms had ik echt het gevoel, dat mijn lichaam in een soort trance raakte. Het schijnt dat je lichaam bij hevige inspanning de nodige stoffen zoals endorfine aanmaakt, waardoor je verder kunt gaan, dan je zelf eigenlijk voor mogelijk kon houden.

De omgeving die nu volgde, was echter zo ontzettend mooi. Ik moest vaak denken aan het boek De Stam van De Holebeer van Jane Auel. Dit boek beschrijft het leven van een Stam, die leefde in de periode vlak voordat de mens evolueerde tot de mens, zoals we die vandaag de dag kennen. Een soort late versie van de Neanderthaler. De Stam in het boek verliest door een aardbeving haar grot en moet op zoek naar een nieuw onderkomen. Hun toch leidt hun door prachtige natuurgebieden, die Jane Auel als geen ander kan beschrijven en tijdens onze wandeling waande ik me als het ware in de 'schoenen' van de Stam. De natuur om ons heen was ongerept, behalve dan de door mensenhanden aangelegde rijstvelden. Er slingerde een riviertje door het groene gras. De gidsen plukten onderweg groentes voor de lunch. We passeerden kuddes buffels, die de gids soms door het gooien van stokken op afstand hield. Ze zagen er niet kwaadaardig uit, maar op hun horens zou je niet gespiest willen worden. Het open veld ging vervolgens over in een bos, waar de rivier langzaam in een beekje veranderde, dat we diverse keren wadend of via grote stenen over moesten steken. Ondanks dat het bloedheet was, heb ik zo ontzettend genoten van dit deel van de wandeling. Er staan weer wat mooie beelden op mijn netvlies, die ik in mijn rugzakje van het leven mee kan nemen. Al dagdromend werd ik weer terug gebracht naar de werkelijkheid, toen we in het struikgewas een kikker heel hard hoorde kwaken. Toen we dichterbij gingen kijken, bleek de kikker door een slang(etje) gegrepen te worden. De kikker was ongeveer zo groot als een kleine mandarijn en de slang niet dikker dan mijn pink en slechts 40 cm. lang. Verbazingwekkend om te zien hoe zo'n beest zijn kaken open kan sperren en dan als het ware over zijn prooi heen kruipt. Helaas verdween hij te diep in het struikgewas, waardoor we te laat waren om het op foto vast te leggen.

Rond lunchtijd kwamen we aan bij het tweede dorpje van de Karen. Ook door dit dorpje zijn we heen gewandeld en we hebben onze ogen uitgekeken naar de primitieve onderkomens en gereedschappen van de bewoners, maar ook naar de kippen en varkens, die bijna bij ieder hutje gehouden werden. Ons onderkomen lag redelijk in het midden van het dorp. Ondanks dat er hier volgens de gids maar 160-180 mensen woonden en dus kleiner was qua inwonersaantal dan het vorige dorp, deed dit dorp me toch wat ruimer en rijker aan dan het vorige. Zo was er bijvoorbeeld ook een aangelegd speeltuintje voor de kinderen en zag je hier en daar een gebouwtje dat deels uit betonblokken was opgetrokken. Op onze vraag waar de kinderen onderwijs kregen, vertelde de gids dat zij op zondag richting het dichtsbijzijnde grotere dorp vertrokken en daar dan de hele week bleven om vervolgens op vrijdagmiddag weer naar hun eigen dorpje terug te keren. Leuk dat wij hier op zondag waren, want dat betekende een dorpje vol spelende en lachende kinderen.

De lunch bestond uit mihoen met de vers geplukte groenten. Hoe authentiek wil je het hebben? Ook hier genoten we wederom van een heerlijk koel drankje bij onze lunch.

Vervolgens stond een wandeling van een uurtje naar het dichtbij gelegen olifantenkamp op het programma, maar Kan raadde mij af om hierheen te gaan. De route bevatte wederom wat pittige beklimmingen en hij dacht, dat het beter was, als ik bij ons onderkomen zou blijven om te relaxen. Elliot, Janey en hij zouden dan met de olifant terug komen naar het dorp en Michel en ik zouden dan daar een rondje op de olifant kunnen maken. Ik zei tegen Michel, dat hij gerust met Elliot en Janey mee kon gaan naar het Olifantenkamp, maar de gids vond het beter als Michel voor mij zou zorgen :-) Achteraf zei Michel, dat hij ook wel blij was, dat hij niet nog een wandeling van een uur hoefde te maken, want ook hij was behoorlijk gesloopt. Met name het dragen van zijn rugzak, die met de minuut zwaarder leek te worden, had hem het laatste deel van de wandeling behoorlijk uitgeput. Na de lunch zijn wij dan ook dankbaar gaan liggen op ons 'bedje', dat er precies hetzelfde uitzag als in het vorige dorpje. Ondanks dat het verre van comfortabel lag, zijn we allebei heel snel in een diepe slaap gevallen.

Na een uurtje of anderhalf schrokken we wakker van de stem van Kan die riep: "Elephant ride, elephant ride". In onze gedachten schoten we overeind, maar in werkelijkheid leken we meer op een stelletje bejaarden, dat uit bed getakeld moest worden. De spierpijn had inmiddels zijn intrede gedaan en het duurde dan ook even voordat de stijve spieren weer op gang waren.
In het kamp had men een speciale opstapplaats gemaakt. Via een trappetje klom je op een platform waar de olifant dan naast kwam staan, zodat je makkelijk op het bankje, dat op zijn rug was bevestigd, plaats kon nemen. We zagen Elliot en Janey in de verte al aan komen rijden. Janey was zo stoer geweest om te vragen of zij op de nek van de olifant mocht zitten en dat mocht. Dat moet zonder meer een hoogtepunt voor haar in deze reis geweest zijn, want onderweg had ze het hierover al gehad. Ze nam dan ook dankbaar ons aanbod aan, om haar de foto's van haar op de olifant te mailen.
Elliot en Janey stapten bij het platform af en Michel en ik stapten hier op. We moesten hiervoor op de olifant zijn nek gaan staan. Dat is toch zo raar, dat je op een beest zijn nek gaat staan. Ondanks dat wij allebei niet echt licht zijn, zal de olifant er weinig van gevoeld hebben. Wat een enorme kolos was het. De olifant heet Chang (mogelijk naar het Thaise bier?) en het was een mannetje van 29 jaar, dus volledig volgroeid en indrukwekkend groot.
De trainer/bewaker nam plaats op het hoofd van de olifant en zo vertrokken we al wiebelend op ons bankje voor een ritje in het dorp. Dat ritje werd best nog een mooi tochtje. we gingen zelfs een stukje de jungle in. Wat een gevoel is dat, als je op de rug van zo'n machtig beest boven de bomen uittorend, waar je enkele minuten eerder nog tegenop stond te kijken. We zeiden tegen elkaar, dat we dit toch maar in goed vertrouwen deden. Ik bedoel, op het hoofd van de olifant zat een klein, iel Thais mannetje, met niets meer dan een pikhaak om de olifant in het gareel te houden. Als de fant het op zijn heupen zou krijgen en een sprintje zou trekken, dan zouden allemaal van hem afglijden en waarschijnlijk onder zijn enorme poten terecht komen. Maar het is uiteraard allemaal goed afgelopen en wij zijn weer een mooie ervaring rijker. Voor zover je het kan beoordelen, worden de olifanten hier overigens goed verzorgd. Ze zijn immers een bron van inkomsten, dus men moet er wel goed voor zorgen. Echt goedpraten kun je zoiets natuurlijk nooit, want tenslotte leeft het beest in gevangenschap en moet trucjes doen, die hem aangeleerd zijn.

Bij terugkomst in ons 'kamp' hebben we heerlijk zitten relaxen. Een van de lokale bewoners had wat lychees voor ons geplukt en onder het genot van een drankje hebben we zitten kletsen. De lokale jeugd wist ons vervolgens ook te vinden. Een stuk of vijf kindjes kwamen aangelopen met ieder een mandje vol souveniertjes zoals armbandjes, sjaaltjes en figuurtjes van olifanten. Ze stoven met z'n vijven recht op mij af. Hmmmm herkennen kinderen dan al zo makkelijk de zwakste schakel in de groep? Ik had me de vorige dag in het eerste dorp al laten overhalen door een uiteraard veel te duur zelfgefreubeld armbandje te kopen, dus ik vond het nu de beurt aan een ander. Ook Janey (vrouw, dus volgende zwakke schakel in de groep) moest eraan geloven en kocht uit plichtsgevoel een armbandje. Kindjes weer blij.

Toen was het alweer tijd om te gaan eten. Het begint saai te worden, maar ook hier was het eten weer goed verzorgd. Vandaag hadden we aardappels in een curry. Een vegetarische variant en een variant met kip. Iedereen liet het zich goed smaken.

Na het diner werd er weer een gitaar tevoorschijn gehaald en hebben we nog wat zitten napraten over de opgedane indrukken die dag. Elliot, die overigens volgens eigen zeggen, redelijk bekwaam is in hiking, vond de tocht van de eerste dag trouwens ook behoorlijk zwaar. Ondanks dat we de eerste dag maar drie uurtjes hebben gelopen, maakten de vele, stijle beklimmingen en afdalingen het volgens hem tot een behoorlijk pittige trip. En om dat te horen uit de mond van iemand die zichzelf een redelijk ervaren hiker noemt, was voor mij een extra opsteker. We hebben die klus maar mooi geklaard met z'n tweetjes.

Dat gezegd hebbende, strompelden we om half acht met zijn vieren naar bed. Na al die inspanningen had niemand echt behoefte aan een feestje en we waren dan ook blij dat we onze bedjes op konden zoeken.