Dag 3 - 16 augustus - reis- en wandeldag

Floortje ging gisteren om 21.30 uur slapen, Michèl om 23.30 uur en ik pas om 01.00 uur. Het voelde dus ook erg vroeg toen vanmorgen om 07.30 uur de wekker ging. Ik wilde rond 09.00 uur vertrekken en we moesten alle drie douchen, aankleden en uiteraard moest de koffer weer ingepakt worden. Ik had thuis bewust een aparte koffer ingepakt voor alleen de twee dagen in Hovborg/Billund. Dat was erg fijn, want zodoende zaten we niet met een hele grote koffer in het appartement, waar dan door met name man en kind gretig in gegraven zou worden. Koffer inpakken was dan ook een fluitje van een cent. Ondanks dat het allemaal redelijk vlotjes verliep, gingen we toch pas iets over 09.00 uur de deur uit op weg naar onze tussenstop, het Mariagerfjord. Maar toen we goed en wel 10 kilometer onderweg waren, realiseerde Michèl zich ineens dat hij onze fotocamera in het appartement had laten liggen en moesten we weer terug om deze op te halen. Uiteindelijk waren we nog een dik half uur later dan gepland pas onderweg, maar gelukkig kwam hij er na 10 kilometer al achter en niet pas op de plaats van bestemming.

Het regende overigens behoorlijk onderweg, maar dat was voorspeld tot ongeveer 12.00 uur, dus raakten we niet in paniek. En gelukkig klopte de voorspelling redelijk en begon de lucht rond 11.30 uur al helemaal open te breken en werd het droog.

We kwamen om iets voor 12.00 uur bij onze bestemming aan, het plaatsje Hobro aan het Mariagerfjord, waar Floortje en ik startten met onze wandeling. Michèl heeft ons bij het startpunt afgezet en is ondertussen naar een plaatselijk restaurant (Salt in Mariager) aan de andere kant van het meer gereden. Daar aangekomen hadden ze alleen een menukaart in het Deens. Toen hij vroeg of er ook een Engelse menukaart was, kreeg hij als antwoord: 'Nee, u moet Google Translate maar gebruiken'. Vrij klantonvriendelijk en ook wel vreemd, aangezien dit best een toeristisch gebied is. Vanwege deze onvriendelijke behandeling is hij toen teruggereden naar de haven van Hobro, maar in het plaatselijke restaurant aldaar, was hetzelfde probleem, alleen een kaart in het Deens. Dus is hij uiteindelijk zonder lunch alvast naar het eindpunt van onze wandeling gereden.

Het begin van de wandeling was gelijk een pittig stuk. We moesten een hele lange, steile trap beklimmen, ik denk met wel meer dan 100 treden. Voor een ongetrainde wandelaar als ik (en ook nog eens iemand zonder conditie) was dat niet eenvoudig en ik stond dan ook snel als een hijgend paard halverwege de trap te puffen. Maar goed in etappes heb ik het gehaald en gelukkig was dit achteraf gezien het 'zwaarste' stuk van de hele wandeling.

Het was een half uur eerder al opgehouden met regenen, maar het was nog wel redelijk bewolkt en daardoor zag de omgeving er nog wat grauw uit. Het eerste stuk van de wandeling voerde ons door stukken bos en weiden, op een hoogte van circa 80 meter boven het niveau van het meer. Af en toe moesten we wat stijgen en dalen, maar dat was niets vergeleken met de helse trap aan het begin van de tocht. We kwamen onderweg schapen met lammetjes tegen. Het vee loopt in de weiden die van elkaar afgesloten zijn door hekken, waar je als wandelaar wel door kunt. De hekjes zijn heel effectief schuin geplaatst, waardoor ze altijd automatisch achter je dicht vallen en het vee dus niet kan ontsnappen naar de volgende wei.

Gedurende de wandeling trok de lucht helemaal open, totdat de er uiteindelijk een schitterende blauwe en bijna wolkenloze lucht was. De telefoon gaf een temperatuur van 20 graden aan, maar zo vol in het zonnetje voelde het echt een stuk warmer. Tempo hebben we niet echt gemaakt. Buiten dat we af en toe moesten stijgen en dalen, wisselde het terrein ook van bospaden naar grasland en door de regen van die ochtend was het drassig en moesten we af en toe ook de nodige plassen ontwijken. Daarbij was de omgeving schitterend en ik moest dan ook regelmatig stoppen om foto's te maken.

Ik had gisteren een proefabonnement van een week afgesloten op de app AllTrails, waar deze wandeling ook in stond. Superhandig en wel zo'n veilig idee, omdat ik weet dat de wegbewijzering van zulke wandelroutes soms wat te wensen over kan laten. En dat gebeurde na zo'n drie kwartier ook. We kwamen bij de golfclub van Hobro aan en daar was het erg onduidelijk waar we heen moesten. De app bood uitkomst. We moesten namelijk een stuk van het golfterrein doorkruisen. Misschien was het wel een oude 'hole', want er waren geen golfers in de buurt, maar dit deel van de wandeling stond echt niet goed aangegeven en je verwacht ook niet echt dat je dwars over een golfterrein moet lopen. Het was de bedoeling dat we uiteindelijk op een mooi gemaaid paadje terecht zouden komen, maar we hebben een paar honderd meter door een hoog, heideachtig gras gelopen en dat was best vermoeiend. Gelukkig wisten we het paadje weer redelijk snel te vinden en konden we onze weg weer makkelijker vervolgen. We waren trouwens naarstig op zoek naar een bankje waar we een boterhammetje zouden kunnen eten, maar dat was nergens te vinden. Dus besloten we maar om midden op het paadje (tussen de naaktslakken) op het gras te gaan zitten en daar een boterhammetje en appeltje te eten en een flinke sloot water te drinken. Na een pauze van 10 minuutjes gingen we weer verder en wat denk je? Nog geen 100 meter verder stond een heel mooi bankje met tafeltje en zelfs een openbaar toilet. Zucht, hebben wij weer. Op dit punt kwamen we trouwens pas voor de tweede keer een andere wandelaar tegen. Maar die was wel getraind want binnen no-time verdween hij uit ons zicht. Dat helemaal alleen in de natuur zijn, maakte het geheel wel extra bijzonder.

De volledige Panoramaroute bij het Mariagerfjord op AllTrail besloeg trouwens dik 16 kilometer. Ik had echter vooraf al besloten, dat wij eerder terug zouden keren en we mikten dan ook op een totale tocht van zo'n 10 kilometer. Maar na ruim 4 kilometer gaf Floortje al aan, dat ze toch wel last van haar voeten begon te krijgen en moe was. Op dat moment stonden we op een kruising, waar we de keuze hadden om nog verder de weilanden in te gaan (van het meer af) of af te buigen en dan langs het meer onze tocht richting het eindpunt te vervolgen. Dat laatste hoefde ik Floortje geen tweede keer te zeggen.

Nadat we afgebogen waren, liepen we door een weiland waar koeien met kalfjes liepen. Best wel spannend, want we moesten echt rakelings langs hen heen om bij het pad langs het meer te komen. Ze hielden zich echter rustig, dus ik durfde het wel aan om ons tussen de koeien door te begeven. Het pad langs het meer was echt mooi en bood ons schitterende uitzichten. Ik heb flink wat foto's genomen maar jammer genoeg laat de weidsheid van de omgeving zich vaak lastig in een foto vangen.

Toen we iets meer dan 5 kilometer in totaal gelopen hadden en we dik anderhalf uur onderweg waren, stopten we om op een grote rots te gaan zitten en wat water te drinken. We werden op dat moment gepasseerd door twee jonge knullen die er flink de pas in hadden. Wij volgden hen met onze ogen en zagen opeens inhouden. Wat bleek, er stond verderop het pad een moeder koe met haar kalf en deze koe had flinke horens. Ik dacht eerst dat het een stier was, maar toen het kalfje verscheen, leek het me toch logischer dat we met een koe te maken hadden. Hmmmmm ondanks dat het een koe was, was ik met mijn felrode t-shirt waarschijnlijk niet echt goed gekleed om haar territorium te doorkruisen. De jongens hadden ondertussen halt gehouden en het leek erop dat zij de moeder koe, die eruit zag alsof ze haar kalf goed zou beschermen, niet wilden passeren. Er was ook niet echt een uitwijkmogelijkheid om met een flinke boog om haar heen te gaan. Links was het meer en rechts een steile wand. Bovendien begon de koe langzaam onze kant op te komen. Vanaf onze rustplaats konden we de haven van Hobro al zien liggen en het leek erop dat de rest van de route ons niet veel nieuws qua vergezichten zou bieden, dus toen heb ik, mede vanuit veiligheidsoverwegingen, besloten om Michèl onze coördinaten te appen met het verzoek ons op te komen halen. Hij was er uiteindelijk binnen een klein kwartiertje. Moe maar heel voldaan van deze prachtige ervaring samen, stapten we bij hem in de auto.

Vanaf het punt waar Michèl ons opgepikt had, was het nog zo'n 120 kilometer rijden naar het Skallerup Seaside Resort, waar we volgens Google Maps ongeveer 1 uur en 20 minuten over zouden doen. Het was een mooie rit, voornamelijk over binnendoor wegen waar we maximaal 80 kilometer per uur mochten rijden. Het is echt opvallend hoe goed de wegen hier onderhouden zijn, zelfs de binnendoor wegen. Ik vergelijk het een beetje met het platteland van Frankrijk, maar daar zitten de wegen vol met dicht geplamuurde gaten. Hier is het echt allemaal mooi glad asfalt. Wat ook opvallend is, is hoe netjes de huizen en tuinen en de grasvelden eromheen onderhouden zijn. Alsof er deze week een wedstrijd gehouden wordt, wie de mooiste tuin heeft. Kortom een hele fijne rit naar onze eindbestemming.

We kwamen uiteindelijk om iets over 16.00 uur bij het resort aan. Het inchecken was binnen 3 minuutjes gepiept en met een grote envelop, met daarin de sleutels van ons huisje en een op de envelop geprinte plattegrond van het resort, konden we makkelijk naar huisje nummer 401 rijden. Het is een geschakeld 'spahuis' voor 4 personen dat heerlijk verscholen tussen het groen ligt. Ik schreef al eerder dat het een Landalachtig park is. Nou heb ik niet heel veel ervaring met dergelijke vakantieparken, maar het huisje zit qua luxe en inrichting wel aan de onderkant van de spreekwoordelijke markt denk ik. Het is voornamelijk heel praktisch ingericht. Plavuizen op de vloer, houten, degelijke meubels, praktische bedden, etc. Maar ja, de prijs is er ook naar. Wat wel fijn is, dat we een hele ruime badkamer hebben, met een aparte douche, een bubbelbad en een sauna! Daar ga ik zeker nog gebruik van maken. Moeten we hem wel eerst leegruimen, want het is nu de opslagruimte voor een campingbedje en een kinderstoel. Maar wat belangrijker dan de luxe is, de omgeving is hier erg mooi en we zitten vlak aan het Noordzeestrand.

Nadat we ons huisje bekeken hadden, zijn we de auto weer ingestapt en naar het 'ridecenter' gereden. Hier staan de paarden en er is een kleine kinderboerderij. Je kunt erheen wandelen, dat is ongeveer 1,5 kilometer lopen, maar mijn voetjes hadden genoeg gewandeld vandaag. Floortje en ik gaan morgen om 12.00 uur een rit op IJslandse paarden maken door de duinen en over het strand en ik vond het wel handig om alvast te weten waar we morgen heen moeten. Vandaar dat we alvast op verkenning gingen. Aangezien ik sinds mijn 16e niet meer op een paard heb gezeten en ook nooit les heb gehad, hebben we gekozen voor een rit die alleen in 'stap' zal gaan. Als alles goed gaat, boek ik voor Floortje later nog ritten waar ze in draf en misschien ook in galop kan rijden. Even afwachten of ze zich voor de galop zeker genoeg voelt en wat de eigenaar van het 'ridecenter' van haar niveau vindt. Draf moet zeker prima lukken.

Na het korte bezoek aan het 'ridecenter' zijn we naar de supermarkt van het park gereden. Er zit een hele grote Spar, tenminste naar normen voor een vakantiepark is het een grote supermarkt. Volgens mij komen de 'locals' hier ook hun boodschappen doen. Gevolg is, dat de boodschappen niet zo schreeuwend duur zijn als normaal in zo'n park supermarkt. We hebben alleen de hoognodige boodschappen en eten voor vanavond gehaald: gegratineerde aardappeltjes uit de oven, sla en zalm met spinazie in bladerdeeg en kipnuggets voor Floortje. Morgenmiddag gaan we of bij de Spar hier of bij de Lidl een kwartiertje rijden verderop in Hjørring boodschappen voor de rest van de week doen.

Eenmaal terug in ons huisje heb ik de koffers uitgepakt en Michèl heeft de bedjes opgemaakt. We hebben een laken- en linnenpakket gehuurd. Nadeel is, dat je dan i.p.v. een hoeslaken een gewoon laken krijgt om op te slapen. Één keer draaien en je glijdt met laken en al je bed uit. Of je wordt 's ochtends op een kaal matras wakker. Volgende keer toch maar zelf hoeslakens meenemen.

Na het uitpakken van de koffers wilde ik nog even relaxen, maar ons kleine prinsesje had honger. Ze had vandaag ook weinig gegeten, want ze vond de boterhammen met kaas tijdens de wandeling te 'warm' geworden. Meer dan een worstenbroodje bij een benzinestation onderweg en een appeltje tijdens de wandeling had ze dan ook niet op, dus begrijpelijk dat ze honger had. Het eten is uiteindelijk prima gelukt en gelukkig kon de vaat direct de vaatwasser in.

Nu ligt Michèl op zijn tablet Nederlandse tv te kijken, terwijl ik aan ons verslag schrijf. Het is ondertussen 20.45 uur en de deuren staan nog open. Het begint nu toch wel af te koelen. Floortje rent met haar hobbyhorse door de tuin en heeft van stoelen, krukjes en bezems een heel springparcours gemaakt. Maar ondanks dat ze de longen uit haar lijf rent (waar haalt ze de energie vandaan na zo'n wandeling van vandaag) kwam ze toch om een vestje vragen omdat ze het wat koud kreeg. Voor de komende dagen wordt droog weer met zo'n 18 graden voorspeld. Prima te doen, zeker omdat ik ook voor deze temperatuur kleding heb meegenomen.

Nu ga ik afsluiten. Helaas heb ik nog geen koffie in huis en gaat de Spar over 10 minuutjes dicht, dus ik ga een lekker bakje thee zetten. Daarna ga ik het bubbelbad vol laten lopen en gaan Floortje en ik daar straks lekker in opwarmen, voordat we fris en rozig ons schone bedje in kunnen. Morgen volgt het verslag van onze rit te paard door de duinen en over het strand. Ik vind het stiekem best wel spannend, maar ik houd me natuurlijk super stoer tegenover Floortje. Ik vind alles best, als ik maar op het paard blijf zitten en hij geen gekke bokken gaat maken. Denk aan mij!