Dag 4 - 17 augustus - paardrijden

Yes, vandaag mochten we uitslapen! Geen wekker zetten, dat is toch hoe vakantie hoort te zijn? En wat helemaal heerlijk was, toen ik wakker werd om half 10, was Michèl al naar de Spar gegaan om croissantjes en stokbrood te halen. Ook Floortje was al wakker, dus we zijn gelijk gaan ontbijten.

Om 13.00 uur moesten Floortje en ik bij het 'Ridecenter' zijn, omdat we een buitenrit met IJslandse paarden geboekt hadden. Aangezien het voor mij een eeuwigheid geleden is dat ik op een paard heb gezeten, hadden we bewust gekozen voor een rit waarbij de paarden alleen in 'stap' gingen. Ik wilde dit graag samen met Floortje doen, omdat ik dan zelf zou kunnen zien of ze zich vertrouwd genoeg voelt om daarna alleen een moeilijkere rit te gaan maken. Plus het leek me een mooie moeder/dochter activiteit.

Floortje was om half 12 al niet meer te houden en ze wilde naar de manege toe. 'Kom mam, we kunnen dan toch ook naar de paardjes kijken en er is ook een kleine kinderboerderij.' Toen ik op internet ontdekt had dat er ook een gelegenheid was waar je koffie kon halen (en ik dat zelf nog niet in huis heb), besloot ik dat we best wat eerder konden gaan. Omdat ik niet wist hoe we van de paarden af zouden komen (in de zin van stijf, met spierpijn, gammel, etc.) zijn we heel lui met de auto naar de manege gereden. Mijn vermoeden was, dat ik best spierpijn zou kunnen hebben en dan zouden we na de rit nog anderhalve kilometer terug moeten lopen naar ons huisje. Dat leek mij geen goed plan.

Om 12 uur waren we bij de manege en zijn we de paarden gaan bekijken. Ook hebben we over de kleine kinderboerderij geslenterd. Er stonden veel reeën die net door twee mensen gevoerd werden, dus de hele groep stond mooi in het zicht. Ik kreeg ondertussen trek in koffie, dus ik ging op zoek naar Madams Blå Køkken en die had ik vrij snel gevonden. Maar de teleurstelling was heel groot, toen ik ontdekte dat je er alleen contant kon betalen of met MobilPay. Dat laatste bleek, na wat gezocht te hebben op Google, een betaalservice voor inwoners van Denemarken te zijn. Dus dikke pech, geen koffie, want we hebben geen Deense Kronen gewisseld. En met een bankpas kon er niet betaald worden.

Ondertussen werden de paarden uit de wei gehaald en werd er een grote emmer met borstels neergezet. Ik geloof dat het de bedoeling was, dat we ze zelf gingen 'poetsen'. Volgens Floor was dat ook heel belangrijk, want zo bouw je het beste een band met het paard op. Nou was dat niet echt mijn doel, dus heeft Floortje ook 'mijn' paard geborsteld. Aangezien ik boven het toegestane gewicht zat, had ik vooraf (zoals op de internetsite stond aangegeven) gebeld en was er voor mij een groter paard gehaald, gênant, maar ik wilde er niet om liegen. Ten eerste zielig voor het paard en ten tweede zou het nog gênanter zijn als ik me daar ter plekke zou moeten wegen, omdat er twijfel over mijn gewicht zou bestaan. En 'mijn' paard was inderdaad groot, tenminste, dat vond ik dan. Eigenlijk ben ik best een beetje bang voor paarden. Ik heb er helemaal niks mee. Ik begrijp ook totaal niet waar Floortje die voorliefde vandaan heeft. Overigens is ze zelf ook best een beetje een bange poeperd hoor. Ze ging de paarden borstelen, maar zodra een paard een onverwachte beweging maakte of brieste, zag je haar toch wel met grote ogen gespannen kijken. Lijkt ze toch meer op haar moeder dan ik dacht :-)

Enkele minuten later moesten we de hoofdstellen en zadels ophalen. Het was de bedoeling dat je die zelf naar je paard bracht. Er zou iemand van de manege komen helpen met het opzadelen van de paarden. Ik had ondertussen een passende cap gevonden. Van thuis had ik een gevoerde legging meegenomen en ik had nog korte enkellaarsjes met een klein rubberen hakje en volgens de beschrijving was dat op zich een prima outfit voor deze rit. Floortje was natuurlijk volledig in haar eigen, nieuwe outfit gehuld.

Toen alle paarden opgezadeld waren en de boel op maat was afgesteld, konden we opstijgen en uiteindelijk een dik kwartier later dan gepland vertrekken. De rit was volgeboekt en we gingen met twaalf ruiters plus de leidster op pad. Floortje was na de leidster de derde en ik de vierde in de rij. Zij reed op een merrie genaamd Joanna en ik reed op Max, een hengst of misschien een 'geholpen' hengst, geen idee eigenlijk. Ons was verteld dat het allebei hele makkelijke en lieve paarden waren. En dat klopte ook ...... voor Joanna dan. Maar mooi niet voor Max! Wat een karma, ik had natuurlijk een paard gekregen dat op mij lijkt. Een super eigenwijze vreetzak met een compleet eigen zin. Max was hongerig en dat liet hij merken ook. Bij iedere grasspriet (en dat waren er nogal wat, omdat het eerste deel van de rit door een soort van weiland/bos ging) dook zijn hoofd naar beneden en nam hij maar eens een flinke hap. Ik dacht, geeft niet, hij neemt een paar hapjes en dan zijn we klaar. Nee hoor, meneer beschouwde de rit als een all you can eat lopend buffet. En wat ik ook deed, aansporen, geluidjes maken, lief praten, boos praten, aan de teugels trekken, niets hielp. En hij was ook zo ontzettend sterk. Er was geen land mee te bezeilen. Tegen één paardenkracht leg je het fysiek als mens toch echt af. Dus er viel steeds een groot gat tussen de leidster en de eerste drie paarden en de trein erachter die ik aanvoerde met Max. Ik voelde me echt enorm bezwaard (en ook een grote sukkel dat ik dit weer had en het niet kon oplossen), want die hele sliert met andere ruiters moest natuurlijk steeds op ons wachten. Maar ik had het gevoel dat ik er echt niets tegen kon doen. Max nam gewoon een loopje met me. Of liever gezegd, nam hij maar een loopje met me, hij bleef regelmatig stokstijf staan. Hij had dondersgoed in de gaten dat hij veel sterker was en dat dat veertje op zijn rug (wel heerlijk om me eens een veertje te voelen) echt weinig had in te brengen. Zo zijn we dus in stap en stop ritme, via een overigens wel hele mooie omgeving, door het bos/weiland gevolgd door de duinen naar het strand gereden. Het was de hele tijd prima weer, totdat we op het strand kwamen. Toen begon het ineens hard te waaien en te miezeren en het werd zelfs een beetje koud, jammer. Het stukje over het strand was niet al te lang en na zo'n vierhonderd meter keerde de hele sliert weer om en gingen we terug naar de manege. Ik had wel veel langer op het strand willen blijven. Hier was geen gras en liep 'mijn' Max tenminste gewoon door!

Wat een workout heb ik gehad. Terwijl Floor voor mij heel relaxed op haar paardje zat met soms in één hand haar telefoon om foto's en filmpjes te maken, had ik mijn handen vol en was ik constant met Max aan het worstelen. Ik kwam dan ook redelijk uitgeput bij de manege aan. En omdat je natuurlijk spieren gebruikt, die je normaal nooit gebruikt, kwam ik al strompelend van mijn paard af, met o-benen als een echte Clint Eastwood. We hebben geholpen met afzadelen en hebben toen met z'n allen de paarden naar de wei gebracht. Wij zijn daarna direct naar ons huisje gereden. Floortje had het echt heel erg naar haar zin gehad en kan niet wachten tot ze van de week weer een rit mag maken en dan mag ze ook in draf. Voor mij hoeft dit paardrijden nooit meer, maar ik ben heel blij dat ik dit samen met haar gedaan heb. Weer een herinnering die voor altijd in mijn geheugen gegrift staat en daar gaat het uiteindelijk om.

Eenmaal thuis gekomen zijn we wat gaan relaxen. Floortje vond het tijd om het park te gaan verkennen. Ze is naar het strand gegaan. Een klein uurtje later belde ze op of we haar met de auto op wilden komen halen, maar dat vond Michèl niet nodig. Ze is onder luid protest naar huis komen lopen. En ze had haar zinnen erop gezet om in de zee te gaan zwemmen. Ik had die ochtend gezien dat de zee best ruig was en wilde niet dat ze alleen zou gaan. Dus nadat ze haar badpak had aangetrokken en wat badhanddoeken had verzameld, vertrok ze met Michèl richting het strand, ditmaal wel met de auto :-)

Ik had op internet gekeken en de temperatuur van de zee zou hier zo'n 15 graden zijn, maar ons bikkeltje is er toch zonder morren in gegaan en heeft zich een half uurtje prima vermaakt. Daarna zijn ze, met een hele lading zand in de auto, naar huis terug gekomen. Floortje is gelijk gaan douchen om weer warm te worden.

Rond 17.00 uur zijn Michèl en ik boodschappen gaan doen bij de Spar op het park. Eten voor twee dagen en de nodige andere zaken, zoals koffie! Voor vanavond hadden we pizza besteld bij de take-away. Dat leek me lekkerder dan een diepvries pizza uit de oven. Helaas smaakte de pizza niet zoals gehoopt. De bodem was lekker dun en crispy, maar de topping smaakte minder lekker dan we gehoopt hadden. Als toetje hadden we schepijs. En daarna een heerlijke bak cappuccino die ik zelf kon maken, omdat ik mijn melkopschuimer heb meegebracht.

Nu zit ik op bed op Floortjes laptop het verslag te schrijven. Het is 20.00 uur en Floortje kwam net aankondigen dat ze zich verveelt. Dus gaan we zodalijk met z'n drietjes een potje Cluedo spelen. Dat spel heeft ze een paar weekjes geleden voor het eerst gespeeld en ze vindt het erg leuk.

Voor morgen staat er een dagje relaxen op de planning. Geen wekker en geen vastomlijnde plannen. Er zijn wel een heleboel dingen te doen op het park, zoals bijvoorbeeld glow in the dark mini golf, kaarsen maken, snoep maken, diverse sporten, poolen/biljarten, zwemmen, bowlen, enzovoorts. De kans is groot dat we in ieder geval naar het zwembad gaan en misschien gaan we ook nog wel een potje bowlen in de middag of avond.

Voor maandag staat om 11.00 uur de volgende rit (ditmaal van anderhalf uur en in draf) voor Floortje op de agenda. Michèl gaat haar brengen en halen, want moeder heeft om 10.00 uur de Lavender Dream geboekt in de spa. Een lichaamspeeling gevolgd door een massage met warme lavendelolie. Ik ga nu al bijna kwijlen bij het idee alleen. Ik maak er denk ik een half dagje van, want er zijn ook diverse thermaalbaden en sauna's dus ik weet me vast wel te vermaken. Er is zelfs een sauna met uitzicht op zee. En als ik het goed gezien heb, worden er ook een paar keer per dag opgietingen gedaan. Dat heb ik nog niet al te lang geleden voor het eerst meegemaakt en ik ben fan!

Nu snel naar de woonkamer waar een ongeduldig kindje op mij zit te wachten, zodat we met Cluedo kunnen beginnen. Tot morgen weer!