Dag 11 - Zondag 27 mei - Dag 3 Cruise – Havana

Omdat we er vandaag vroeg uit moesten, hadden we voor het gemak het ontbijt weer op de kamer laten brengen. Gisteren waren we erachter gekomen, dat alle broodjes in formaat mini geserveerd werden, dus vandaag hadden we onze bestelling daarop aangepast. Net zoals gisteren was de roomservice weer veel te vroeg. Dit keer bijna een half uur. Daardoor waren we nog niet eens wakker. Geen idee hoe lang ze op de deur hebben staan kloppen.

Floortje had voor haar doen een korte nacht gehad, waardoor ze door alles heen sliep en we haar echt wakker moesten schudden. Ze heeft maar een paar knuffels mee mogen nemen op vakantie en een van die knuffels is ergens in een hotel blijven liggen. Misschien Miami, maar Cozumel kan ook nog. Omdat het geen favoriete knuffel van haar was, hadden we het niet ter sprake gebracht in de hoop dat ze het niet zou merken, maar uiteraard blijft zoiets niet oneindig onopgemerkt en kregen we vandaag de vraag waar Boeboe (een paars/witte pluchen Milka koe) was. En toen moesten we haar dus vertellen dat Boeboe het zo leuk had gevonden in Cozumel, dat hij daar was gebleven. Tja, wat moet je zeggen? Geen enkel excuus is goed genoeg en het was vervolgens een uur lang een tranendal. Ik had zo met haar te doen. Gelijk wel heel gemeen de gelegenheid aangegrepen om uit te leggen dat het daarom zo belangrijk is om op te ruimen, maar dat maakte weinig indruk. Ze was ontroostbaar.

Nadat het ergste verdriet voorbij was, hebben we de tas gepakt en zijn we richting de douane vertrokken. Het weer zag er wederom niet veelbelovend uit. Donkere wolken boven de stad en regen. Wat ontzettend jammer! Gelukkig hadden we vandaag een privé tour geboekt en zouden we zelf, in overleg met de gids, de inhoud van de tour kunnen bepalen. Deze tour staat op nummer 1 in Tripadvisor en kreeg hele goede recensies. Ik had vanuit Nederland de boeking al gedaan. Onze gids, Damian, was tevens de fotograaf. Hij heeft onze SD-kaart in zijn camera gedaan en de hele dag foto’s van alle bezienswaardigheden en ons gemaakt. Eerst moesten we de gids echter nog zien te vinden. Hij zou op het plein recht tegenover de terminal van de haven staan met een naambordje met mijn naam erop. Maar daar stonden veel gidsen te wachten, allemaal sip kijkend vanonder hun paraplu. Aangezien ik de enige was die nog een hele poncho had (die van Michèl was dusdanig gescheurd, dat we die weg hebben gegooid en die van Floortje lag nog op de kamer) was ik de aangewezen vrijwilliger om de gids te gaan zoeken. Gelukkig vond ik hem snel en konden we met onze tour beginnen, maar niet zonder eerst bij een hotel te stoppen om nog een paraplu te kopen. Ik had wel zo’n klein opvouwbaar ding van thuis meegenomen, maar dat was voor Michèl en Floortje samen, al was het maar vanwege het lengte verschil, niet te doen.

We hadden vandaag de beschikking over een oude Amerikaanse Bel Air met chauffeur. Fantastisch zo’n grote slee met het plastic nog over de bekleding. Alles wat hier rijdt, is overigens oud (zelfs nog van de jaren 50), maar men blijft er trots mee rijden. Enerzijds omdat het hen aan de tijd doet denken, dat ze nog ‘vrij’ waren en anderzijds, ook niet geheel onbelangrijk, omdat een auto hier werkelijk onbetaalbaar is. De gids wees onderweg een ‘nieuwe’ Honda aan en zei dat zo’n auto hier gewoon meer dan $100.000 kost. En dat afgezet tegen bijvoorbeeld het salaris van een ambtenaar van $30 per maand, dan kun je wel nagaan dat bijna niemand hier zelf een auto heeft. Alles is bijna van de overheid. Huizen zijn overigens een stuk goedkoper dan auto’s. Voor een tweekamer appartement zou je zo’n $30.000 kwijt zijn. Huizen zijn hier vaak eigendom van de mensen, ze worden bijna niet gehuurd. Als kinderen zich zelf geen huis kunnen veroorloven, dan blijven ze bij hun ouders wonen. Het is dus niet ongebruikelijk dat er vaak 3 generaties in één huis wonen. Het jammere is, dat men vaak ook geen geld heeft om de huizen te onderhouden. Het waren ooit schitterende, koloniale panden, maar ze zijn nu vreselijk in verval geraakt. Daarmee is Havana direct een stad van contradicties. Naast een vervallen pand kan gemakkelijk een nieuw, modern hotel gebouwd zijn.

Onze eerste stop van de tour was gelijk een van mijn meest favoriete plekken van Havana, zo zou ik daar aan het einde van de dag in ieder geval op terug kijken. We gingen naar het huis van Fuster. Een kunstenaar die Gaudi als inspirerend voorbeeld heeft. Het hele huis en eigenlijk het hele gebied om zijn huis (dat Fusterlandia genoemd wordt), is volledig in gemozaïekt door hem zelf. Hij is hiermee in 1992 gestart. Nu, op de leeftijd van 71 jaar, laat hij ook mensen voor hem werken in zijn stijl. Ik ben normaal helemaal niet zo’n fan van kunst, zeker geen moderne, maar dit sprak mij enorm aan. Als we de ruimte (en het geld) hadden gehad, was ik waarschijnlijk wel met een van zijn schilderijen naar huis gegaan. Zijn stijl is super kleurrijk en onze gids vertelde ook de nodige verhalen achter enkele afbeeldingen die o.a. op de muren geschilderd waren en zo kijk je toch anders tegen zoiets aan. Miraculeus genoeg was het tijdens ons bezoek aan Fusterlandia overigens, op een paar drupjes na, droog. Maar toen we ons klaar maakten om te vertrekken, begon het weer keihard te regenen. Het ene piepkleine ruitenwissertje van onze Bel Air kon het maar met moeite bijhouden. Zelfs de gids zei, dat dit zijn meest (ver)regende rondleiding ooit was.

We hebben in de regen nog wat verloren rondgereden. Zo gingen we naar het plein van de revolutie, maar omdat er ook een flinke wind stond en Floortje bijna met plu en al het plein over waaide, zijn we snel weer in de auto gestapt. Iedere keer als we dachten dat het droger werd en we onderweg waren naar een ander deel van de stad, begon het weer harder te regenen en konden we de auto echt niet uit. Vanwege het weer en omdat ik mijn dagelijkse dosis koffie nog niet had gehad, zijn we naar het nationale hotel gegaan, waar we binnen hebben gezeten, terwijl Floortje een kaas sandwich at. Langzamerhand begon het lichter te worden buiten en eindelijk liet het zonnetje zich zien. Het duurde niet lang voordat de hemel blauw werd en de wolken wegdreven. Zou het dan toch nog een mooie dag worden?

Na wat statieportretten van ons als gezin, zijn we met de auto naar de veiligste getto van de wereld gereden. Cuba kent geen georganiseerde misdaad en er is heel weinig (overige) criminaliteit. Het was interessant om te zien hoe de lokale bevolking hier leeft. Deze buurt werd volgens onze gids, door maar heel weinig georganiseerde tours bezocht. En dat is eigenlijk veel leuker dan met een bus vol toeristen op een veel te overgewaardeerde locatie, zoals bijvoorbeeld het café waar Hemmingway vroeger kwam, afgezet te worden. Inmiddels was het 13.00 uur geworden en onze tour zou tot 15.00 uur duren. Voor Floortje was dit echter veel te lang en bovendien, jaja, ik dacht dat ik het nooit zou zeggen, was het behoorlijk warm geworden. Het is het begin (ahum) van het regenseizoen en daardoor ook erg vochtig, waardoor je sneller gaat transpireren dan normaal. We besloten om alleen nog naar oud Havana te gaan om daar nog wat rond te lopen en ons dan naar het schip te laten brengen. Ben wel blij dat we dat nog hebben kunnen doen, want hier staan de oude bouwwerken met veel historie. Onze gids was echt een kenner. Hij wist werkelijk alle jaartallen op te noemen waarin de gebouwen waren gebouwd en daarnaast gaf hij veel relevante informatie over de helden van Cuba, die met de nodige standbeelden hier vereerd zijn.

Oud Havanna ligt aan de haven en zodoende konden we lopend terug naar ons schip. Daar hebben we afscheid genomen van Damian en onze chauffeur en zijn we aan boord gegaan. Voor Floortje was het nog even afzien, want het duurde nog een klein uurtje voordat de Lego Kamer om 15.00 uur open ging. Ik dacht dat ze uitgeteld zou zijn, maar blijkbaar moest ze juist haar energie nog kwijt. Je zag haar tijdens de rondwandeling ook opleven, toen ze even achter de duiven op een plein aan kon rennen.

Toen Michèl Floortje naar de Lego Kamer gebracht had, zijn wij gaan relaxen op de kamer. We zouden, als we niet eerder gebeld werden, haar rond 18.00 uur gaan halen, maar ze was toen totaal niet van plan om mee te gaan. Dus zijn wij ons gaan opfrissen en met de laptop en smartphone onder onze arm richting een van de bars vertrokken. Ik heb me tegoed gedaan aan twee (!) Strawberry Diaquiries en ik moet zeggen, de beste die ik ooit geproefd heb. Zal niet veel alcohol in gezeten hebben, want na twee stuks kon ik nog gewoon recht lopen