Dag 14 - Woensdag 30 mei - Dag 6 Cruise – Jamaica

Zoals ik gisteren schreef, is het raadzaam om excursies vooraf te boeken en dat had ik voor Jamaica ook gedaan. We moesten om 08.45 uur in een van de bars op dek 5 zijn. Ik had voor het gemak het ontbijt maar weer op de kamer laten komen. Wederom een half uur te vroeg (ze zijn wel consequent hierin) en dat was eigenlijk helemaal niet erg. Zo konden we namelijk het ontbijt op ons balkon nuttigen, terwijl we langzaam Montego Bay in zicht kregen.

Na het douchen en aankleden zaten we om 08.15 uur fris en hoopvol in de bar met een kopje koffie/glaasje fruitsap. We werden in groepen verdeeld en mochten met zo’n 20 andere mensen achter iemand met bordje nummer 12 aanlopen. De stickers met nummer 12 weigerden we principieel op onze shirts te plakken. Eerst het van boord gaan, kaart scannen en verzamelen in een hal om daar vervolgens niet door de douane te gaan. De hele groep werd via een achterdeur de hal uitgeleid en in een busje gepropt. Er was één stoel te weinig, waardoor Floortje op een opklapstoeltje in het gangpad naast papa en een wildvreemde Duitster moest gaan zitten (dat wil niemand natuurlijk) met als gevolg dat ze 2 uur lang bij ons op schoot heeft gezeten. Lekker begin.

Onze gids was een vrolijke Jamaicaanse dame, die ons eerst de drie belangrijkste woorden van Jamaica leerde. Zo is 'ja' hier 'Ja Mon' (uitgesproken als Jaaah Mannn), dan nog een ander woord dat ook op Mon eindigde en dat betekende dat je je super voelde (weet nu al niet meer wat dat woord was, maar ik zou me deze dag dan ook verre van super voelen) en tot slot ‘No Problem'. Jamaica kent geen problemen, alleen situaties. Aangezien Jamaica tot ergens in de 60’er jaren een kolonie van de UK was, spreekt men hier Engels en zijn er nog veel Engelse gewoontes, zoals links rijden en kinderen die in uniform naar school gaan.

Onderweg kregen we nog meer informatie over het eiland. Er wonen 2,9 miljoen mensen en er is een werkloosheidspercentage van ruim 17%. McDonald’s heeft het hier niet gered, maar de KFC (staat hier voor Keep the Fat Coming) is hun nummer 1 restaurant, Ja Mon (dit dien je minimaal om één zin te zeggen). Kingston is de officiële hoofdstad, maar Montego Bay is de toeristen hoofdstad. Er zijn 3 verschillende havens waar wekelijks de cruise schepen aanleggen. Toerisme is de eerste bron van inkomsten en daarna de export, zoals rum, maar ook bauxiet waar bijvoorbeeld aluminium van gemaakt wordt. Uiteraard zijn we de geboortegebieden gepasseerd van de huidige nationale held, Usain Bolt en de all-time nationale held, Bob Marley. Er is ook een aparte Bob Marley tour, maar omdat je daar ganja (weed) kunt roken, wordt deze tour niet op de boot aangeboden! Voor de niet rokers is er uiteraard ook ganja cake. Verder zijn er verschillende soorten rum op het eiland te koop, waarvan de Appleton Estate een van de bekendere is. Een ander nationaal product is de Blue Mountain Coffee. De bonen groeien op de Blue Mountain en de koffie wordt gedronken met een soort romige Baileys. Ik dacht, leuk om mee te nemen voor thuis, maar een zakje van 500 gram bonen deed $75 en zo graag wilde ik die koffie nou ook weer niet proeven.

We reden met ons busje vanuit Montego Bay in het Noorden van het eiland, naar het Westen waar Dunn’s River Falls zich bevond. Onderweg passeerden we diverse (bekende) hotelketens. Na een klein half uurtje rijden, werden we uit de bus geladen en een souvenir shop ingeloodst. Met name Michèl heeft een hekel aan dit soort verplichte nummers, waarvan je weet dat de gids commissie krijgt over de gedane inkopen. Desondanks toch een grappig jurkje voor Floortje in de kleuren van de Jamaicaanse vlag gekocht. Toen we uit geshopt waren, werd iedereen weer in de bus geladen, waarbij Michèls Duitse buurman zich tot onze ergernis, ook Flootjes uitklapstoeltje had toegeëigend als tafeltje voor zijn tas en later zijn benen. Relax Mon, we zijn op Jamaica!

Na in totaal twee uur rijden, kwamen we eindelijk bij Dunn’s River Falls aan. We wisten eigenlijk niet zo goed wat we ons van een klim langs een waterval moesten voorstellen. In de bus werd ons verteld om alleen in onze badkleding te gaan en alles verder in de bus te laten, dus ook tas en handdoek, want we zouden van top tot teen kletsnat worden. De parkeerplaats was gi-gan-tisch vol. Er stonden wel 50 busjes zoals de onze. We werden naar de ingang geloodst en kregen daar allemaal een armbandje om, zodat we in een heuse kolonne naar binnen konden. Het zag er zwart van de mensen. Niet normaal meer. Ik dacht terug aan onze reis naar Thailand in 2012 waar we een waterval bezochten en er misschien met een mannetje of 20 waren, waardoor je een heel idyllisch en romantisch gevoel kreeg. Zo niet hier. Er waren letterlijk honderden mensen en die gingen hand in hand! de waterval beklimmen. Dus over de ‘limestone’ waar het water overheen bruiste en waar je op sommige plekken tot aan je navel in het water stond. Maar voordat we aan de voet van de waterval waren, moesten we eerste flink wat trappen afdalen en daarna zouden we dus hand in hand in kolonnes van 20 de waterval gaan beklimmen, die zo’n 900 feet hoog was, circa 300 meter. Het was absoluut een mooie waterval, als je hem door de mensenmassa heen kon zien, maar dit was massatoerisme ten top. Ik vind dat zo afschuwelijk. Dus toen we aan de voet van de waterval, die overigens heel mooi op het stand uitkwam, stonden, besloten we om de klim niet te gaan maken. Zou voor Floortje ook niet fijn zijn geweest, want op sommige plekken had haar neus maar net boven het water uitgekomen. De hele bubs met toeristen werd overigens ook in groepen ingedeeld en iedere groep van zo’n 25 man kreeg een gids mee. Dit was de persoon die de weg baande en de rest als een slinger levend vlees achter zich aan trok. De beste man moest, de voornamelijk zwaarlijvige Caribische toeristen (hoera ik voel me hier slank!) de waterval op sleuren. Elk groepje werd bovendien vergezeld van een cameraman, die de hilarische sliert met half blote mensen op film zette, die je later, voor $20 per dvd, kon kopen. Achteraf bleek dat ‘ons’ groepje een van de minst gemotiveerde gidsen had, want hij ‘vergat’ regelmatig om zijn deelnemers bij de hand te nemen en hen hier en daar te ondersteunen als het lastig werd. Wij hebben met z’n drietjes de trappen naast de waterval beklommen en het hele gebeuren vanaf de zijlijn als een hilarisch schouwspel gevolgd. Ze zouden hier tafeltjes moeten verhuren, zodat je gewoon de toeristen kunt aanschouwen. Met een koel drankje erbij zou je je prima wat uurtjes kunnen vermaken. Maar helaas hadden we onze tas, dus ook het geld, achter gelaten in de bus, dus geen verkoelend drankje. Het duurde bijna een uur (was voordat we de bus verlieten ook niet even gemeld, No Mon) voordat onze groep de hele waterval beklommen had. Gelukkig was er bovenaan de ingang van het park ook een klein waterparkje met een glijbaan waar Floortje en ik ons uiteindelijk nog ruim een kwartier vermaakt hebben, al wachtend op onze groep.

De leiding ging overigens op een, waarschijnlijk typische Jamaicaanse, relaxte manier. Er werd totaal niet gecommuniceerd waar en hoe laat we elkaar zouden ontmoeten. Er waren naast ons namelijk nog 2 dames die afgezien hadden van de klim over de waterval en niemand had enig idee waar ons verzamelpunt was. En omdat het best nog een groot park was, met honderden bezoekers, was het echt een geluk bij een ongeluk dat we elkaar allemaal, veel te laat, weer terug gevonden hadden.

Toen dit voor mij zeer teleurstellende bezoek aan de overvolle waterval ten einde was, liepen we in de hete zon (ja hij scheen eindelijk!) richting ons busje. Daar moest iedereen plaats nemen en zich vooral niet aankleden. De volgende stop was namelijk Dolphins Cove, waar we een ontmoeting met een dolfijn zouden hebben en dat was slechts 2 minuutjes rijden. Omdat we daar het water in moesten, was aankleden inderdaad wat onzinnig.

Ook hier was het weer overvol en aangezien ik mijn teleurstelling van het waterval bezoek nog niet volledig verwerkt had, ging ik ook niet echt open-minded bij de Dolphin Cove naar binnen. We waren hier blijkbaar aan de late kant aangekomen, want met een noodvaart werden we door de souvenirwinkeltjes naar de bassins met de dolfijnen gebracht. Hier kon je met de dolfijnen zwemmen of een ontmoeting met ze hebben op een platform in het water. Er werd ons al snel duidelijk gemaakt dat het absoluut niet toegestaan was om zelf foto’s te maken in het water. En we hadden nog wel onze camera met professioneel onderwaterhuis meegenomen. Er zouden door het personeel genoeg foto’s genomen worden. Wat die dan kostten? Daar wist men voor het gemak even geen antwoord op te geven. Ik had er zo de pest in. Dit is wat je met recht een tourist trap noemt. Hier probeert men op alles geld te verdienen. Daar is op zich niets mis mee, het is een commercieel geheel, maar $60 dollar voor 1 foto???? Die mensen zijn hier gestoord! Bovendien zaten de dolfijnen ook nog eens in hele kleine bassins en moesten ze, gezien de gigantische hoeveelheid toeristen, om het half uur een hele rits met verplichte kunstjes doen en zich door iedereen laten aanraken. Het geheel deed mij nogal dieronvriendelijk aan en uit protest ben ik niet mee gegaan. Ik had bovendien in Curaçao op een veel diervriendelijkere manier (in de open oceaan in een groepje van 6 mensen) een dolfijn mogen ontmoeten, dus voor mij was de nood niet zo hoog. We deden dit voornamelijk voor Floortje. Michèl is met haar en de hele groep, allemaal gehuld in een zwemvest en dus zonder camera, naar het ontmoetingsplatform gegaan. Dit hadden ze natuurlijk heel handig super ver weg gemaakt, zodat zelfs een paparazzi met een telelens hier geen foto’s van had kunnen maken. Hoe dan ook, Floortje vond het in het begin wat spannend en durfde de dolfijn geen kusje te geven, maar ze heeft hem met papa wel geaaid en een high five gegeven en ze zei achteraf dat ze het heel leuk had gevonden. Die missie was dus geslaagd.

Na dit wederom voor mij teleurstellende geheel kregen we weer een ander bandje om. Ditmaal voor het buffet. Geheel in lijn met de rest van de dag, was dit verschrikkelijk. Het eten was koud, de keuze was minimaal en Rob Geus had hier bepaald niet vrolijk van geworden als hij dit gezien had. Ik wilde bijna het nummer van ‘red mijn vakantie’ gaan opzoeken. Het enige dat volgens Michèl nog goed te eten was (alhoewel ook lauw) was de kip, maar dat is hier bijna het nationale gerecht, dus als ze dat ook nog hadden weten te verpesten……

Blijkbaar liepen we nogal achter op schema, want toen we om 15.00 uur weg moesten, gingen de laatsten nog aan tafel, die later aan zouden geven dat bijna alle bakken met eten leeg waren. Als kers op de taart ging het tijdens ons vertrek nog keihard regenen, waardoor we kleddertje nat de bus ingingen. Eenmaal 5 minuten onderweg, was het weer droog.

Voor Floortje was het na een korte nacht en een vermoeiende dag wat teveel geworden en ze heeft dan ook anderhalf uur op mijn schoot liggen slapen. Dat was het hoogtepunt van mijn dag! Heerlijk kroelen met mijn meisje ,terwijl ze met een tevreden glimlach tegen me aan lag te slapen. Dit soort gevoelens zijn onbetaalbaar!

Om iets over vijven waren we weer bij het schip en ook nu hoefden we geen paspoort te laten zien om aan boord te komen. Dat ging in Cuba wel even anders. Daar stond nog net geen inwendige inspectie op het controle programma bij de douane ambtenaren. We zijn gelijk naar onze kamer gegaan. Ik om me klaar te maken voor een gezichtsbehandeling in de Spa en Floortje om zich op te maken voor de Lego kamer. Vandaag was alles in het piraten thema. De kindjes werden geschminkt en er was een optocht over de boot. Floortje wilde met de kindjes eten, dus papa en mama zouden van 18.00 tot 21.30 uur in ieder geval wat tijd voor zichzelf hebben.

De gezichtsbehandeling was heerlijk en terwijl ik volledig had liggen ontspannen, had Michèl in een van de bars wat zitten internetten onder het genot van een Mojito. Ik geloof dat we in deze ene week cruisen meer sterkte drank op hebben dan normaal in een jaar. Dat zegt overigens meer over onze jaarlijkse consumptie hoor. Ook ik heb een cocktailtje genomen, maar die viel me op een lege maag en na een uur relaxen zo zwaar, dat ik bijna op mijn benen stond te tollen. We zijn in het buffetrestaurant saampjes gaan eten en daarna nog even naar het Casino gegaan. Ik ben vervolgens om 21.00 uur bij Floortje gaan kijken, maar die wilde nog niet naar de kamer, want om 21.30 uur zou de grote optocht over de boot zijn. Ze kwam met alle kindjes voorbij het Casino paraderen, waar Michèl nog zat en zodoende heeft hij haar stiekem kunnen filmen. Zo te zien had ze het prima naar haar zin. Om 22.00 uur heeft Michèl haar opgehaald en zijn ze naar de kamer gekomen. Daar begon weer het ritueel van afschminken. Mama is al door haar hele voorraad met wattenschijfjes heen. Nu dienen de snoetenpoetsers als afschmink doekjes.

Het is inmiddels twaalf uur geworden en er liggen hier twee mensen naast me zachtjes te pruttelen. Morgen moeten we er wederom vroeg uit. Om 08.10 uur moeten we ons in het theater melden om vervolgens deel te nemen aan de excursie ‘het beste van Cayman’. Ik bereid me alvast maar voor op wederom een veel te druk en veel te toeristisch geheel, dan kan het alleen maar meevallen. Wat morgen nog afwijkend is, is dat het schip niet gaat aanmeren, maar dat we voor anker gaan. We moeten dan met kleinere bootjes naar de kade. Dat zal best voor wat vertraging gaan zorgen. Bovendien zijn we maar kort aan land, want om 15.00 uur vertrekken we weer vanuit Georgetown, waarna we de volgende dag om 10.00 uur in Cozumel aankomen en zullen uitschepen.

Ik ga ook mijn bedje maar eens opzoeken, het was een enerverend dagje. Tot morgen!