Dag 24 en dag 25 - zaterdag 9 en zondag 10 juni

Het is 05.00 uur als de wekker gaat. We gaan om beurten douchen en daarna kunnen de koffers gesloten worden. Na een belletje met de receptie wordt er een mannetje met een golfkarretje naar onze kamer gestuurd, die ons daar om 06.10 uur oppikt en naar de receptie brengt. Het uitchecken kost nog geen 3 minuten, want alles is vooraf al betaald en we hebben geen extra zaken af te rekenen.

Taxi's staan er 24 uur per dag en gelukkig is er een ruim busje beschikbaar voor ons en onze berg baggage. In een klein half uurtje worden we naar de ferry terminal gebracht. De ferry vertrekt om 07.00 uur en in iets meer dan een half uur maken we de overtocht naar Playa del Carmen. We moeten daar nog een stuk door het winkelcentrum met onze koffers zeulen. Het is bergop en over veel te hobbelige klinkers. Uiteindelijk komen we om 08.05 uur aan op de afgesproken plaats. De plek waar we ook afgezet waren toen we net op Cozumel aankwamen. De chauffeur staat al klaar met ons naambordje. De tocht naar Cancun neemt zo'n drie kwartier in beslag, dus zijn we om 08.45 uur ruim op tijd op de luchthaven aanwezig.

On-line had ik al ingecheckt, dus zouden we alleen onze koffers eigenlijk maar af hoeven te geven. Nee hoor mevrouw, u moet eerst nog een stempeltje bij de immigration dienst van Mexico halen. Oh mijn god, niet weer de Mexicaanse douane! En ja hoor, in een hokje van 2 bij 2 zitten twee medewerksters verhit formulieren te stempelen en voor hun balie staat een rij mensen waar totaal geen schot in zit. Nou ja, gelukkig zijn we op tijd. Het duurt uiteindelijk nog ruim een half uur voor we dat ene stempeltje hebben en we door kunnen naar de incheck. Ook dat duurt langer dan ingeschat. Voordat onze koffers uiteindeljik de transportband opgaan, zijn we weer een half uur verder. Op dat moment is onze gate nog niet bekend, dus moeten we rondlopen in de vertrekhal en de terminals in de gaten houden. Een uur voor vertrek zouden we de gate moeten kunnen zien. We lopen dus wat verloren rond en gaan wat tax-free winkeltjes in en uit, totdat we uiteindelijk naar de gate kunnen.

De vlucht naar Philadelphia duurt zo'n drie en een half uur en verloopt voorspoedig. Eenmaal daar aangekomen, moeten we door de douane en wat schets onze verbazing! Er staat geen rij!!! Dat wil zeggen, de rij voor Amerikanen is echt superlang, maar voor de niet Amerikanen ontbreekt deze volledig. We zijn binnen 5 minuten door de Amerikaanse douane! Het is een godswonder. Onze koffers moeten we vervolgens zelf afhalen op de transportband en opnieuw inchecken voor onze vlucht naar Amsterdam. Ook dat gaat soepeltjes. Opnieuw door naar de douane, maar nu om naar onze gate voor de volgende vlucht te gaan. Dit keer hoeven we onze schoenen niet uit, mogen de laptops en andere zaken in de tas blijven, want de douane heeft een sniffing dog ingezet. Dan schrik je toch even als zo'n beest uitgebreid bij jouw handbagage blijft staan om te snuffelen. Het zal toch niet....... Nee, gelukkig niet, hij loopt door. Dit gaat allemaal veel te gladjes, dat moet stilte voor de storm zijn. En ja hoor, bij de gate aangekomen, blijkt dat 'ons' vliegtuig er nog niet is. Vanwege het weer is er een vertraging van 2 uur! Nou, lekker dan. Dat wordt dan alsnog lang wachten.


Uiteindelijk vertrekt onze vlucht bijna tweeëneenhalf uur later dan gepland. We sturen alvast een appje naar het thuisfront, zodat mijn moeder weet dan ze zondagmorgen de wekker iets later kan zetten.

De vlucht verloopt voor Floortje prima. Zij slaapt bijna het meerendeel van de gehele vlucht. Ik heb minder geluk. Achter mij zit een man van het formaat zeekoe. De standaard stoelen zijn hier echter niet op berekend. Dus zodra ik mijn stoel in de slaapstand zet, geeft hij een enorm tegengas en zit ik net zo snel weer als een winterpeen rechtop. Wat blijkt, als ik mijn stoel naar achteren zet, dan duwt dat nog meer tegen zijn knieën aan. En alsof het nog niet erg genoeg is om 8 uur lang stijf rechtop te zitten, voel ik iedere beweging van hem in mijn rug. En van stil zitten heeft de beste man nog nooit gehoord. Wat een drama zeg! Laat zo iemand de volgende keer om een stoel bij de nooduitgang vragen of laat hij iets meer betalen voor een stoel met beenruimte. Nu is zijn probleem ook mijn probleem geworden. Ik doe de hele reis dan ook geen oog dicht en ben blij als om 9 uur de eerste luikjes van het vliegtuig omhoog gaan en het daglicht naar binnen straalt.

Een uurtje later krijgen we een ontbijtje en schrikken de flight attendents zich rot als de piloot aangeeft dat ze zich voor moeten gaan bereiden op de landing, terwijl de ontbijttroep nog niet opgehaald is. Dit doen ze alsnog in een noodvaart. Na een wat onrustige landing, zijn we om 11 uur lokale tijd weer in ons eigen kikkerlandje.

Dit keer hoeven we geen kwartier te taxiën, maar zijn we binnen 5 minuten aan de gate. De slurf zit er lekker vlug aan en we kunnen op naar de douane. Dat gaat sinds een tijdje lekker snel op Schiphol, want ze hebben een self-check met gezichtsherkenning. Alleen is dat voor 16 dus wij zijn genoodzaakt om met de andere aparte EU gevallen in de rij te gaan staan. Voor het eerst in mijn leven, moet ik op Schiphol langer dan een half uur wachten, voordat ik het land weer in mag.
We moeten uiteindelijk een flink stuk lopen naar onze bagage band, waar binnen 10 minuten de koffers allemaal weer verschijnen. Mam zit al breeduit op ons in terminal 3 te wachten en na wat flinke knuffels en kussen kunnen we naar de parkeergarage.

We zijn er weer! De vakantie is afgelopen.